بسم الله الرّحمن الرّحیم
مناجات سیزدهم صحیفه سجادیه
مناجات اهل ذکر
خدایا اگر پذیرش دستور و فرمانت بر من واجب نبود، منزهت می‌دانستم که نامت به زبان آرم با اینکه من به اندازه‌ی فهم خود ذکر تو می‌کنم نه به اندازه‌ی (عظمت) تو و آیا قدر و منزلتم به چه اندازه رسد تا محل تقدیس تو قرار گیرم و از بزرگ‌ترین نعمت‌هایت بر ما آن است که ذکر تو بر زبان ما جاری است و به ما اجازه دادی که به درگاهت دعا کنیم و تو را تقدیس و تسبیح نماییم.
خدایا پس الهام کن به ما ذکر و یاد خودت را در خلوت و در میان جمع و در شب و روز و در ظاهر و پنهان و در خوشی و ناخوشی و ما را به ذکر خفی مأنوس بفرما و ما را به عمل پاک و کوشش پسندیده مشغول ساز و به ما با میزان کامل و مستوفی پاداش مرحمت بفرما.
خدایا دل‌های واله و حیران دلباخته‌ی تو شدند و عقول و خردهای مختلف بر معرفت و شناخت تو اتفاق نظر دارند پس دل‌ها مطمئن نشوند جز به یاد تو و جان‌ها آرام نگیرد جز به دیدارت، تویی تسبیح شده در هر جا و پرستیده شده در هر زمان و موجودی در هر دوران و خوانده شده به هر زبان و بزرگوار در هر دوران و از تو آمرزش می‌طلبم از هر لذتی که برده‌ام به غیر از یاد تو و از هر آسایشی که داشته‌ام جز به انس تو و از هر خورسندی جز به قرب تو و از هر کاری جز در طاعت تو.
خدایا تو فرمودی و سخن تو حق است «ای کسانی که به خدا ایمان آورده‌اید ذکر کنید خدا را و ذکر بسیار و تسبیح گویید او را در صبح و شام» سوره‌ی احزاب آیه‌ی 41 و 42 و فرمودی و گفتار تو حق است «پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم» سوره‌ی بقره آیه‌ی 152 پس ما را به ذکر خود امر فرمودی و وعده دادی که برابر آن ما را یاد کنی که موجب شرف و بزرگواری و عظمت ما باشد. خداوندا ما اکنون در ذکر تو هستیم همچنان که به ما امر فرمودی پس وفا کن به ما آنچه را وعده داده‌ای، ای یاد کننده‌ی یاد کنندگان و ای مهربان‌ترین مهربانان.