بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شهادت امام صادق (ع)
۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۳
بارالها مدبر امور عالم و مالک و حاکمیت آن تویی، حکیمی و با تدبیر خود همه چیز را از علم بی‌پایانت در اوج و بی‌نقص آفریدی و به حال خود رها نکردی بلکه هرلحظه بر تمام خلقت محیط و بصیری. دانه‌ای در زمین رشد نمی‌کند، برگی از درخت نمی‌افتد، اعمال انسان‌ها بزرگ و کوچک همه را محاسبه فرموده پاداش و عذاب می‌کنی و قیامت را از روی عدالت و رحمتت برپا نموده و آفرینش را معنی و تفسیر می‌کنی. بارالها تو سزاوار سپاس و حمد و ستایشی و مالک یوم‌الدینی، قیامتی که بر پایه حکمت و رحمتت برپا می‌نمایی.
پس سلام بر جام جان‌ها آنگاه‌که به ندایی غبار انتظار را از جانشان می‌شویند تا به طرف صحرایی به حرکت درآیند که هدف خلقتشان بوده، زبانشان به حمد گشوده می‌شود: یا رب، استخوان‌هایی که بار دیگر به حرکت درآمده‌اند تا شاهدی باشند بر عمل خلیفه‌ای که سر بر خاک بندگی نهاد، عمرش در شمار روزها و شب‌ها به محاسبه درآمد تا قیامت را به تصویر بکشد، پس یاریم فرما تا به طرف حقی به حرکت درآیم که مرا خوانده است. قلبم ضربانی را آغاز نموده که در آن شمار نفس‌هایم گواه هجرانی است که اینک به پایان رسیده، پس آیینه‌ی جانم را می‌گشایم تا نور احدیت را به نمایش بگذارم، نوری که چلچراغ فرمانی بود که همگان را به ضیافت قیامت خوانده است. وعده‌ای که در آن نیکان از جام‌هایی می‌نوشند که آمیخته به کافور است تا فراقی را به فراموشی بسپارند که در جانشان به ودیعه داشته‌اند.
چه توصیف زیبایی از قیامت را حضرت زهرا (س) فرمودند، از فراقی سخن گفتند که آدمی از آن زمان که از قرب الهی و جایگاهش به زمین آمد و هر لحظه دانسته و ندانسته این فراق باعث آزارش بوده و خودآگاه و ناخودآگاه برای برگشت به قرب الهی و جایگاه خود منتظرند، زیرا قیامت آیینه‌ای است که غیب جان‌ها را به نمایش در می‌آورد عشق‌ها، احساس‌ها و حمدها در قالبی زیبا به طرف خویش برود و او شاهد وعده‌ای باشد که پروردگار فرمود: تاریکی و روشنایی برابرند؟ انواری که در جان‌ها به ودیعه گذاشته شده صحرای حق را مانند خورشیدی بیفروزد، اولیا الهی برای آن لحظه‌شماری کرده و برای وصال آن از خداوند کریم تقاضا و تمنا کردند که امروز به شهادت یکی از ایشان در این کوی عشق حضور داریم.
ایشان ششمین اختر در آسمان امامت و ولایت، معلم راستین قرآن و عرفان، پاک‌کننده‌ی انحرافات از دین و بنیان‌گذار راه و رسم شیعه امام جعفر صادق (ع) هستند. عمر مبارک ایشان 65 سال بود که در طول 34 سال امامت خود علاوه بر تربیت بیش از 4٬000 شاگرد، به قدری روایت از علوم مختلف از ایشان وجود دارد که دانشمندان را از این همه دانش و تلاش به حیرت وا‌داشته
منصور دوانقی خلیفه‌ی ملعون عباسی در اواخر عمر امام جعفر صادق (ع) را در مضیقه‌ی شدیدی قرار داد و کلاس درس ایشان را تعطیل و ایشان را ممنوع الملاقات و خانه‌نشین کرد و سرانجام در 25 شوال سال 148 به امر آن ملعون مسموم و شهید شد. لعنت الله علی قوم الظالمین.
ما در این روز حزن و اندوه ضمن عرض تسلیت به پیشگاه فرزند گرامی ایشان سرور و مولایمان امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) به مناسبت شهادت پدر بزرگوارشان امام جعفر صادق (ع) ابراز می‌داریم: مولای ما، امام صادق (ع) به ما شیعیان راه و رسم شیعه بودن را آموخت؛ شیعه‌ای که به فرموده‌ی مادر گران‌قدرتان: آنگاه‌که با افکاری شیطانی طوفانی ویرانگر را بر موحدین پدرم رسول خدا (ص) وارد کردند تا او را فردی علاقه‌مند به خاندانش جلوه دهند پروردگار عالم آن را به نسیمی طراوت بخش تبدیل نمود که به همراه خویش القابی را تا قیامت رقم زد و آن نام شیعه بود که مهر اصالتش خون پاک موحدینی است که توانستند پرچم حق را در اهتزاز نگهدارند و دین خدا را با هدایتش بپذیرند نه با نقش بندگانش در حیات و ممات.
پس مولا، ما منتظرانتان را یاری فرمایید شیعه‌ای باشیم که سرور عالمیان و امام جعفر صادق (ع) آن را توصیف فرموده‌اند.
در خاتمه دست به دعا بر می‌داریم:
بارالها نام شیعه و منتظر نامی است بس بزرگ و مسئولیتی سنگین؛ ما را یاری کنید تا بتوانیم با آن نام بمیریم و در قیامت محشور شویم.
بارالها ما نیز همچون شاگردان امام جعفر صادق (ع) تربیت‌شده در مکتب امام عصر (عج) هستیم پس یاری‌مان فرما تا از آموخته‌هایمان در راه اسلام راستین بهره بگیریم.
بارالها ما را از شفاعت امام شیعیان امام جعفر صادق (ع) و پدران و فرزندانش در قیامت بی‌نصیب نگردان.
بارالها در ظهور دولت حق امام و ولی نعمتمان تعجیل بفرما و ما را جزءِ منتظران آن حضرت قرار بده.