بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام محمد باقر (ع)
۱۸ دی ۱۳۸۹
حمد و سپاس خداوند کریم، عظیم و رحیم را سزاست که دل‌ها واله، شیفته، سرگردان و دلباخته‌ی اوست. عقل‌ها بر معرفت و شناخت او اتفاق نظر دارند و در همه جا و همه‌ی زمان‌ها پرستیده و به بزرگی و عظمت خوانده می‌شود.
سلام و برکات الهیِ پروردگار کریم بر زمانی که می‌فرماید: کجایند آنانی که به ندای حق پاسخ دهند و با تکانی خاک خانه‌ی خویش به کنار زنند، از خانه‌ی قبر بیرون آیند، آنگاه بنگرند به حقیقتی که در جانشان بوده و از آن می‌گریختند.
ماه صفر، ماهی است بس حزن‌انگیز و سنگین که زمین و آسمان تحمل آن نتواند، چون این ماه با وارد شدن اهل‌بیت اباعبدالله (ع) به شام شروع شده و با اربعین حسینی ادامه و آخر ماه با رحلت خاتم انبیا و رحمتٌ للعالمین حضرت محمد مصطفی (ص) و شهادت امام حسن و امام رضا (ع) پایان می‌پذیرد. آنچه این ماه را تحمل‌پذیر می‌نماید، میلاد دو اختر تابناک ولایت و امامت یعنی، امام محمد باقر (ع) و امام موسی کاظم (ع) است که ما اکنون در سوم صفر، میلاد شکافنده‌ی علوم و وارث علم انبیاء ابا جعفر محمد بن علی ملقب به باقر (ع) را جشن می‌گیریم.
ایشان در سال 57 هجری در مدینه‌ی منوره به دنیا آمدند مادر ایشان فاطمه دختر امام حسن مجتبی (ع) و پدرشان امام سجاد (ع) بودند به همین خاطر یکی از محاسن ایشان این است که جد پدر و مادری‌شان امام بودند.
ایشان در واقعه‌ی عاشورا چهار ساله بودند، با وجود سنِ کَمشان یکی از یاوران پدرشان امام سجاد (ع) و بانو حضرت زینب کبری (س) بودند. در کاروان، رهبری کودکان را به عهده داشتند. در هر شهری که توقف می‌نمودند با بچه‌ها به‌عنوان بازی محل مراقبت سربازان را ترک می‌کردند و مردم را از جنایات یزیدیان آگاه و ایشان را برای ملاقات با امام سجاد (ع) و بانو زینب (س) دعوت می‌نمودند.
ایشان در نوزده سال امامت خود، انقلاب فرهنگی شیعه را پایه‌گذاری کردند زیرا در آن زمان دولت بنی‌امیه رو به زوال بود و قدرتی نداشت پس موقعیت مناسبی برای آن حضرت که از ظلم بنی‌امیه فارغ شده بود پدید آمد که انقلاب علمی را آغاز نماید و بزرگانی از خاصه و عامه در اطراف ایشان جمع شدند و حقایقِ اسلام را منتشر کردند. ایشان باقر لقب گرفتند زیرا علم را شکافتند، پایه‌ی علوم اسلامی را شناختند، فروغ آن را درک فرمودند و آن را توسعه دادند و بسیاری از علمای اهل تسنن اقرار دارند که حضرت بزرگ‌ترین عالم زمان خویش بودند، خواصِ اصحاب امام باقر (ع) و همچنین افرادی که از او روایت نقل می‌کنند بیشتر از چندین هزار نفرند که فخر شیعه هستند.
ایشان در حدیثی زیبا شأن امامت را چنین معرفی فرمودند: چنگ بزنید به ریسمان محکم خدا و متفرق نشوید، ماییم از جمله رحمت واسعه‌ی پروردگار که بر بنده‌ها دارد، ماییم که خلقت عالم از ابتدا و انتها به دلیل ماست و خداوند به دلیل ما عالم را خلق نمود، ما امامانی هستیم رهنما و چراغ‌های درخشان و َعلم افراشته شده برای مردم، ماییم سابقون و آخرون و هر که به ما پناه برد رستگار می‌شود و هر که از ما تخلف کند غرق خواهد شد، ماییم حرم الله که احترام ما در میان مردم محفوظ است و جمله ما، راه مستقیم هستیم.
در خاتمه این خطبه را مزین می‌کنیم به فرموده‌ی بانو و سرور عالمیان حضرت زهرا (س) که چنین فرمودند: هنگامی‌که پروردگار عالم اجازه دادند تا یاران حضرت عیسی (ع) مائده‌ی مخصوص را بگیرند حضرت عیسی دست‌ها را به آسمان گشودند و فرمودند: ای خالق جانم، وعده‌ی تو حق است و اینان گدایان آل محمد (ص) هستند، با من پیمان بسته‌اند تا به آنان پیامبرِ آخرین را در پرده‌ی غیب معرفی کنم و آنگاه که انوار پیامبر آخر را درک کردند و بزرگیِ مقام و جلالتِ فرزندانش را دیدند از درگاه با فضیلت و با جلالت تمنا کردند تا مهمان آنان شوند، گوهر وجودشان را درک کنند و مهمان سفره‌ی احسانشان باشند. پس پروردگار عالم پذیرفتند و آنان از این احسان، جانشان در پرتو انوار پنج تن آل عبا واقع گردید.
اطاعت از فرامین قرآن کریم همان مودت است که حجاب ما و مردمان را از بین می‌برد و آنان می‌توانند شأن و مقام ما را بشناسند و در اثر شناخت، نجات از خشم الهی را نصیب خود کنند و اگر نتوانند این گنجینه‌ی الهی را حفظ کنند انوار ما را درک نمی‌کنند و در تاریکیِ جهل واقع می‌شوند. پس دستور مودت، دوستی دنیایی نیست بلکه دریچه‌ای است که باید بتوانید از آن عبور کنید تا مورد غضب الهی واقع نشوید.
با توجه به فرمایشات امام محمد باقر (ع) و بانو و سرور عالمیان متوجه شدیم عدم شناخت امامت به معنی محروم شدن از همه‌ی نعمت‌های الهی است.
حال در این شب مبارک دست به دعا برمی‌داریم که:
بار الها به ما یاری فرما که امام، مولا و سرورمان را خوب بشناسیم و با عمل به دستورات ایشان که همان دستورات الهی در قرآن است به مودتی دست یابیم که نجات دنیا و آخرتمان را در پی داشته باشد. ان‌شاءالله