بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام حسن مجتبی (ع)
۲۱ تیر ۹۳
حمد و شکر و سپاس شایسته و برازنده‌ی خداوند بی‌همتاست که آخرین مقصود نیازمندان و نهایت آرزوی آرزومندان، سرپرست شایستگان، امان دهنده‌ی ترسیدگان، ذخیره‌ی بینوایان، گنج بیچارگان، برآورنده‌ی حاجات فقیران و مسکینان و فریادرس دادخواهان، کریم‌ترین کریمان و مهربان‌ترین مهربانان است.
بار الها شکر و ستایش بی‌شمار و بی‌پایان تو را گوییم که بر ما منت نهاده ارجمندترین و گرامی‌ترین بنده‌ی خود خاتم انبیا و تاج پیامبران حضرت رسول اکرم (ص) و اهل‌بیتش را برگزیدی و از بندگان خاصت قرار دادی و به نور خود منورشان فرمودی و آنان را در میان بهشت خود درآوردی و در خانه‌ی کرامت و عزتت جای دادی و دیدگانشان را به جمالت منور کردی و به بزرگ‌ترین و تنهاترین آرزوی آن‌ها که همان رضایت و خشنودی خودت بود رساندی و ما را به‌واسطه‌ی محبت و دوستی آن‌ها عزت و کرامت بخشیدی.
و امشب چه شب مبارک و خجسته‌ای است شب نیمه‌ی ماه رحمت و کرامت، ماه گستردگی خوان نعمت الهی، ماه رمضان، میلاد دومین نور ولایت و امامت، کریم اهل‌بیت، اسوه‌ی صبر و گذشت، بلندای رضا و شکیبایی حضرت امام حسن (ع) که در مورد شخصیت والای ایشان بهره می‌گیریم از فرمایشات مادر گرامی‌شان کوثر الهی، سرور عالمیان حضرت صدیقه کبری فاطمه‌ی زهرا (س) که پس از در آغوش گرفتن فرزند گرامشان امام حسن مجتبی (ع) چنین فرمودند: بار دیگر حرارت قلبم را در جسم خاکی جانم آن‌چنان حس کردم که ملکوتیان عرضه داشتند: ای دخت پیامبر، در جان مبارکتان چه اسراری شکوفا شد که این چنین به سخن درآمد و من پاسخ دادم: آنگاه که پروردگارم امر فرمود: من خلیفه‌ای می‌آفرینم، صورتی مطهر نمایان گشت؛ همگان به تماشایش سرمست گشتند و پروردگار فرمود: این نقش را به خاطر بسپارید تا راز عشق را آشکار سازم؛ همگان سر تسلیم فرود آوردند؛ آن نقش در جان من جای گرفت و نامش آشکار گردید پس نام حسن آشکار کننده‌ی حسن خلقت است در نقش‌پذیری صورت خلیفه؛ تمام نقش‌ها نشان از خالقی مدبر دارند که آمدنشان امر پروردگار را در قالب جان‌ها به نمایش می‌گذارد تا ضربان قلب‌ها را به یک ضربان ختم کند و آن ضربان توحید است پس محبت به فرزندان من محبت به خلقتی با عظمت است پس نامشان را زینت جانتان کنید و همواره حرارت محبت پروردگارتان را در قالب سینه‌تان حس کنید. جد بزرگوارشان رسول‌الله (ص) امام حسن (ع) را بسیار دوست می‌داشتند و با آگاهی از افکار و عملکرد مردم زمان او به جهت آماده سازی برای برخورد با آنان ایشان را روی زانوان مبارکشان می‌نشاندند و آیه‌های کریمه‌ی سوره‌ی توبه که در مورد چهره‌ی صد رنگ منافقین بود را برای ایشان تلاوت می‌فرمودند و هر ساله در چنین شبی در نیمه‌ی ماه مبارک رمضان در مدینه مخصوصاً در منزل پیامبر (ص) جشنی برپا می‌شد و ایشان همه را به افطاری مهمان می‌نمودند و نوه‌ی عزیز خود امام حسن (ع) را بر روی زانوان مبارک خود می‌نشاندند و هر کس که از در وارد می‌شد برایش آیه‌های کریمه مودت به اهل‌بیت را تلاوت می‌فرمودند.
امام حسن (ع) همان‌گونه‌ای که جد بزرگوارشان برایشان فرموده بودند با مردمی صد رنگ و سست عنصر و منافق روبرو شدند و با قبول پیشنهاد صلح معاویه‌ی ملعون، دشمنان و منافقین را در گودال مکر و حیله‌ای که خودشان کنده بودند سرنگون کردند و آن‌چنان رسوا شدند که با دسیسه و حیله‌های شیطانی ایشان را مسموم و شهید کردند.
این غافلان و کوردلان و تهی مغزان این را نمی‌دانستند که بین حق و باطل هیچ زمان صلح نبوده و نخواهد بود. صلح امام حسن مجتبی (ع) همچون زبان حضرت زینب کبری (س) برنده‌تر از شمشیر بر فرق باطل فرود آمد و پایه‌های آن را متزلزل کرد. باید باور و یقین داشت که نور امامت تجلی نور هدایت خداوندی است و آن را نه با مکر و حیله و نه با زندانی و اسیری و نه با کشتن نمی‌توان خاموش کرد.
اینک در این شب مبارک ضمن عرض تبریک خدمت مولا و سرورمان ولی و امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) اعلام می‌داریم ما ساکنان کوی عشق بر این باور هستیم که در این زمانه شما نیز همچون عموی بزرگوارتان امام حسن مجتبی (ع) با امتی دنباله روی مردم آن زمان روبرو هستید. جان عالم به فدای قلب نازنین شما که همچون عموی گرامی‌تان صبر می‌کنید پس دست تمنای ما را در دستان مطهرتان بگیرید تا دور از همه‌ی آنان در بیعت با شما بمانیم.
حال دست به دعا بر می‌داریم:
بار الها دنیا در کفر و فساد و جنایت و نفاق غرق است ما را از شر حفظ بفرما.
بار الها ما را همچون یاران صدیق امام حسن مجتبی (ع) منتظر و گوش به فرمان مولایمان قرار بده.
بار الها در دولت ظهور مولایمان تعجیل بفرما.
حال ما نیز به نیت اینکه إن‌شاءالله امشب در مهمانی رسول خدا شرکت کنیم و از خیر و برکت آن افطاری بزرگ بهره‌مند شویم پنج بار به نیت پنج تن آیه‌ی مودت به اهل‌بیت را همه با هم قرائت می‌کنیم امید است مورد قبول خداوند کریم و رسولش و اهل‌بیت مخصوصاً امام عصر (عج) قرار بگیرد.
«قل لا أسألکم علیه أجرا الا الموده فی القربی»
ای رسول بگو که من برای رسالتم اجری از شما نمی‌خواهم جز اینکه به اهل‌بیت من محبت کنید.