بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام حسن مجتبی (ع)
۴ شهریور ۱۳۸۹
حمد و سپاس بی‌کران خداوند یکتا و توانا را سزاست که بزرگ‌تر و عظیم‌تر از آن است که او را همتایی باشد و قدرت و نیرومندی و علو درجات و رفعت حسنات تنها از اوست.
کسانی که عزت از غیر او طلبیدند به ذلت افتادند و از جز او توانگری جٌستند، بی‌نوا گشتند، در دنیا سرکشی و عصیان کردند و به پستی گرفتار شدند، مکر و حیله نمودند و خوار و رسوا شدند؛ و مؤمنانی که از او مدد خواستند عزت یافتند، به او توکل کردند، کارهایشان به تدبیر او ختم به خیر شد و شر از آن‌ها دفع و دشمنانشان را خدا ذلیل و خوار نمود. پاک و منزه است خداوند عزوجل و بلند مرتبه.
و درود بی‌پایان بر خاتم انبیاء حبیب قلوب العالمین و رحمت للعالمین حضرت محمد مصطفی (ص) و بر خاندان پاکش و بر دومین نور ولایت و امامت، کریم اهل‌بیت، اسوه‌ی صبر و گذشت، بلندای رضا و شکیبایی حضرت امام حسن (ع)؛ که امروز میلاد با برکت و مبارک این امام همام است.امامی که مظلوم زیست و مظلوم و غریب در تاریخ ماند. حال مختصری از شخصیت والا و عملکرد با تدبیر و دل سوزانه‌ی ایشان را بیان می‌کنیم.
ایشان بعد از شهادت پدر بزرگوارشان امیر مؤمنان (ع) امامت مردمی را به عهده گرفتند که صد رنگ، دنیا دوست، سست عنصر و نادان بودند و معاویه و عمروعاص خدعه و نیرنگی که از زمان جنگ صفین شروع کرده بودند را به اوج خود رسانده و با تبلیغات سوءِ خود امام را آزار می‌دادند و به هر عیبی که در خود داشتند او را آماج تیرهای بهتان خود قرار می‌دادند، درحالی‌که با گشاده‌رویی و چابلوسی در نزد مردم جاهل رفتار می‌کردند، در خفا چونان درنده‌ای در کمین بودند و ایشان و پدرشان را کینه‌توز و قدرت‌طلب معرفی می‌کردند و خود را صلح‌طلب. با کشتار مردم در لباس علویان اذهان مردم را منحرف و با دادن پول به دوستان سست عنصر و ترور شیعیان واقعی این هدف را داشتند که امامت و دین را کاملاً کم‌رنگ کرده و مؤمنین و شیعیان را از بین ببرند. امام حسن (ع) با علم و تدبیر و گذشت خود صلح پیشنهادی آن‌ها را که از روی حیله و تزویر بود قبول کردند و این اقدام چنان ضربتی بر آنان زد که از خشم بر خود پیچیدند و تمام نقشه‌های آن‌ها نقش بر آب شد و در همان گودالِ دامی که برای امام گسترده بودند سرنگون شدند و برای سرپوش گذاشتن بر رسوایی خود او را مسموم و شهید کردند؛ و دلیل صلح و تحمل زخم زبان‌های دوستان نادان و دشمنان حیله‌گرِ امام حسن (ع) را امام حسین (ع) در نهضت عاشورا نشان داد و دیدیم در آن زمان فقط خانواده‌ی امام و عده‌ی انگشت شمار شیعه واقعی وجود داشت و حاضر شدند که از دین و امامت دفاع کنند.
جد بزرگوارشان رسول‌الله (ص) امام حسن (ع) را بسیار دوست می‌داشتند و با آگاهی از افکار و عملکرد مردم زمان او به جهت آماده‌سازی برای برخورد با آنان ایشان را روی زانوان مبارکشان می‌نشاندند و آیه‌های کریمه‌ی سوره‌ی توبه که در مورد چهره‌های صد رنگ منافقین بود را برای ایشان تلاوت می‌فرمودند و هرساله در چنین شبی در نیمه‌ی ماه رمضان در مدینه مخصوصاً در منزل پیامبر جشنی بر پا می‌شد و ایشان همه را به افطاری مهمان می‌نمودند و نوه‌ی عزیز خود امام حسن (ع) را بر روی زانوان مبارک خود می‌نشاندند و هر کس که از در وارد می‌شد برایش آیه‌ی کریمه‌ی مودت به اهل‌بیت را تلاوت می‌فرمودند.
حال ما نیز برای اینکه در آن مهمانی شرکت کنیم و از خیر و برکت آن افطاری بزرگ بهره‌مند شویم پنج بار به نیت پنج تن این آیه را قرائت کنیم، امید است این مودت مورد قبول رسول خدا (ص) و اهل‌بیتش مخصوصاً امام عصر (عج) قرار گیرد.
«قُل لا اَسئَلُکُم علیه اجراً الاً مودةَ فی القُربی. ما سَئَلتُکُم مِن اَجرٍ فَهُوَ لَکُم»
بگو من از شما برای رسالت خود مزدی نمی‌خواهم جز دوستی خویشانم؛ و آنچه مزد از شما خواستم آن هم به سود شماست.