بسم الله الرّحمن الرّحیم
مناجات ششم صحیفه سجادیه
مناجات شکرگزاران
ای خدا نعمت‌های پی در پی تو مرا از انجام وظیفه‌ی شکرگزاران غافل کرده و سیل خروشان دریای فضل و کرمت مرا از حمد و ستایش عاجز گردانیده و عطاهای پیوسته‌ات مرا از ذکر ستودگی‌هایت باز داشته و مرحمت‌های متوالی‌ات مرا از نشر و بیان نیکویی‌هایت ناتوان ساخته و این مقام کسی است که به نعمت‌های بی‌شمار تو متعرف و با تقصیر در (ادای شکر) آن نعمت‌ها مواجه است و گواه است بر خودش به اهمال و تباه کردن، (عمرش را تضییع کرده و به خودسازی نپرداخته) و تویی بسیار با رأفت و مهربان و با کرم و احسان که ناامید نشوند قاصدان درگاهش و رانده نشوند از آستانش آرزومندان.
ای خدا به آستان تو بار امید نهند امیدواران و به میدانت توقف کنند آرمان‌های پذیرش جویان، پس امید و آرزوهایمان را نومید مساز و ما را مأیوس مگردان و بر ما جامه‌ی ناامیدی مپوشان. ای خدا شکر من در مقابل نعمت‌های بزرگ تو بسیار ناچیز و حمد و ثنای من در قبال اکرام و عنایتت بسی ناقابل است و نعمت انوار ایمان مرا به حلّه‌های مجلل بیاراسته و لطایف جود و کرمت تاج عزت بر سرم نهاده و احسان‌هایت همچون گردنبندی بر گردنم بسته شده که باز نشود و طوق‌های شرافتی بر گردنم افکنده که دیگر گشوده نگردد پس نعمت‌های تو انبوه است و زبانم از شمارش آن ناتوان و نعمت‌هایت به حدی بسیار است که فهمم از ادراکش قاصر است تا چه رسد که همه را بتواند شناسایی کند پس من چگونه توانم شکر گذارم با اینکه هر شکرم احتیاج به شکر دیگری دارد و هرگاه بگویم برای تو است حمد و سپاس لازم شود بر من همچنین باز بگویم حمد و سپاس مخصوص تو است.
ای خدا چنانکه ما را در آغاز به لطف خود غذا دادی و در مهد حکمت و صنعت پرورش دادی پس تمام کن بر ما نعمت‌های فراوان را و دفع کن از ما عذاب‌های سخت و ناگواری‌ها را و بهترین و برترین بهره‌های دنیا و آخرت را در حال و آینده به ما عطا بفرما و ستایش برای تو است بر حسن آزمایشت و نعمت‌های بی‌کرانت، ستایشی که مطابق رضا و خشنودی تو است، به‌گونه‌ای که فراگیر نعمت‌های بزرگ و احسان‌های تو باشد. ای خدای بزرگ با کرم و احسان به حقّ رحمتت ای مهربان‌ترین مهربانان.