بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی عید مبعث
۹ تیر ۱۳۹۰
ستایش و سپاس، شکر و ثنا، شایسته و سزاوار خداوندِ صاحب جلال و کرم و مجد و عزت است که از آن اوست فخر و سلطنت، رحمت و عظمت، نعمت و تسبیح و تقدس. نیست معبودی جز ذاتِ اقدسِ کبریایی او که اوست پیدا و نهان، قادر و قدردان، آفریننده و نگهبان، زنده و جاویدان و بخشنده و با احسان.
سلام و برکات الهی همواره بر جان‌های آفریده‌ها، مانند بارانِ رحمتی که بر زمینِ تشنه می‌بارد، در حال ریزش است تا قلب‌ها به انوارش از مرگ نجات یابد و ضربانِ هستی در گوشِ عالم نواخته شود؛ کارگزاران کاری را به انجام برسانند که فرمان خالق است و زندگان زنده بودنشان را در آیینه‌ی هستی ببینند؛ آیینه‌ای نه از جنس جامد، بلکه روحی منور از الطاف خلقت؛ سپس صدایی ملکوتی نامشان را زمزمه کند تا چراغدان دل با اطاعتش منور شود و عالم را از انوارش روشنی بخشد.
سلام و درود خداوند بر خاتم پیامبران، اکرم رسولان، احمد و محمود، حضرت محمد مصطفی (ص) و بر خاندان پاک و معصومش.
امشب شبی افضل‌تر از همه‌ی شب‌ها و لحظات آن گران‌قدرترین لحظاتِ زمین از زمانِ خلقت تا قیامت است چون خداوند کریم کامل‌ترین هدایتِ بندگان خود را در قرآن مجید اراده فرمود و به‌وسیله‌ی بعثتِ رسول گرامی اسلام با رحمتِ واسعه‌ی خود، هدایت و دینِ خود را کامل گردانید و پیامبر خاتم (ص) و اهل‌بیتش را از هر آلودگی پاک گردانید.
سلام بر هدایتِ پروردگار کریم که از شعله‌های فروزان نبوت، بر جان‌های انسان‌ها نورِ معرفت و حکمت را شعله‌ور نمود تا راه رسیدن به لقای پروردگار روشن و منور باشد؛ پس سلام و درود بر رحمت الهی که همان وجودِ مبارک پیامبر خاتم حضرت محمد (ص) باد که جمیعِ سلام‌ها، از سماوات و زمین را به خود اختصاص داد و سلامتی و هدایت در وجود او معنا گرفت و ایشان با اشتیاقی غیرقابل وصف در هدایتِ مردم و مبارزه با کفار و مشرکان و تحملِ حیله‌ها و دسیسه‌های منافقان و حتی خصومت بعضی از خویشاوندان، دینِ حق، اسلام و قرآن را بر مردم عرضه کرد و در این راه رنج‌ها کشید و از پا ننشست تا بر آنان که بر خدا کفر می‌ورزیدند غلبه نمود تا آنجا که هر چه در حقِ دشمنان خدا خواسته بود، به تمام دست یافت و هر چه درباره‌ی دوستان و مؤمنان اندیشیده بود، به کمال رساند؛ و سلام و درود خداوند کریم بر حضرت جبرئیل (س) که امین وحی، آورنده‌ی کلمات و یاورِ پیامبران بود.
حال این خطبه را مزین می‌کنیم به فرمایشاتِ بانوی دو عالم، حضرت زهرا (س) که فرمودند:
حضرت جبرئیل (س) فرمود: ای محمد (ص) بخوان به نام پروردگارت که تو را از خون بسته آفرید؛ پس رسول خدا اعلام فرمود که خواندن را نیاموخته، پس اگر وجودی فقط با اعضا و جوارحش آنچه را که لمس کرد را بخواند هرگز به رمزِ خواندنی که نیاز به سواد ظاهری ندارد نمی‌رسد؛ خواندن امر است، امری که فطرت آن را می‌شناسد و معلمش خالقِ یکتاست؛ رسول خدا (ص) خواند تا اسراری فاش شود که با آن اسرار معدنچیان معادنِ وجود را کشف کنند و ذخایرش را به دست و سینه بیاویزند.
پس سلام و درود و رحمت الهی بر لحظه‌ای باد که اراده‌ی پروردگار عالم برآمدن وحیِ قرآن کریم قرار گرفت و عقل‌ها از بزرگیِ کلامش درمانده شد و ادراک‌ها از درکش تهی گشت، انوارش عالم را احاطه کرد و زبانش، فصیح‌ترین کلام‌ها گردید و نامش زیباترین نام‌ها و اعجازش بزرگ‌ترین اعجازها، بخششش زیباترین بخشش‌ها و عذابش دردناک‌ترین عذاب‌ها.
شکر و سپاسِ بی‌پایان بر رحمتی که منتهایی در برگزیدن و آورنده‌ی وحی‌اش، در کلام‌ها نمی‌گنجد و شکر و سپاس، خداوند کریم را که نعمتش را بر انسان تمام کرد.
جانِ عالم به فدای پیامبری که با زحمت و رنج فرامین الهی را به ما رساند ولی افسوس که امتش قدر این رحمت الهی را ندانسته و نمی‌داند و پیامبر و اهل‌بیتش، این‌قدر ناشناسی را دیدند و دانستند ولی با این وجود لحظه‌ای از تلاش و هدایت دست برنداشتند چون پیامبرِ گرامی اسلام (ص) در حدیثی فرمودند: امت آخرالزمان امتی است که همواره مرا می‌خواند، رسولش را به محفلِ قلبش دعوت می‌کند، به او درود می‌فرستد ولی جانش را که از غیبتِ قرآن، مجروح است مداوا نمی‌کند، عفونتِ زخم، جانش را مسموم می‌کند و به تب و هذیان مبتلا می‌شود.
به‌درستی که غربت قرآن و اهل‌بیت را چه زیبا پیش‌بینی فرمودند، ولی اراده‌ی پروردگارِ بزرگ بر اجرای این دین است اگر چه زمانی، مردم قدر این نعمت را نشناخته و اجرای آن را به تأخیر انداخته‌اند که در این مورد سرور عالمیان حضرت زهرا (س) فرموده‌اند: امیدوار باشید، لحظه‌ای خواهد رسید که ملکوتِ آسمان با زمین در آن لحظه به هم خواهد پیوست و حقایقِ وعده‌ها آشکار خواهد شد و دل‌ها، مشتاقِ شنیدن حقایقی که منتظر آن بوده پس مراقبِ نفسهای خود باشید تا طهارتِ خود را در احاطه‌ی کتاب آسمانی، آن‌چنان حفظ کند که بتواند نفسهای پلید را در جانش، به نفسی مطهر تبدیل کند.
در این روز و شب مبارک، بیایید دست به دامان حضرت بقیة الله (عج) شویم که یابن رسول الله، به فریادِ دین وامت جدتان برسید که هر دو غریبِ زمانه شدند و دشمنان و منافقان و دنیاپرستان به اتفاق، بر علیه آن‌ها قیام کردند.
حال دست به دعا بر می‌داریم که:
بار الها همان‌گونه‌ای که خود وعده فرمودی که دینِ اسلام، پیروز خواهد شد، در وعده‌ی خود تعجیل بفرما.
بار الها از این‌که ما را به‌واسطه‌ی وجودِ پر برکت امام، نعمت و روزی بی‌حساب عطا فرمودی و از فیض ولیِ خود بهره‌مند نمودی پس شکر و سپاس ما را بپذیر.
بار الها در ظهور برپاکننده‌ی عدالت و زنده کننده‌ی دینِ رسولت، امام بر حق، حضرت اباصالح المهدی (عج) تعجیل بفرما.