بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شهادت امام موسی کاظم (ع)
۲۶ بهمن ۱۴۰۱
خداوندی را می‌ستاییم که زمین و آسمان را در شش روز بیافرید و سپس بر عرش پرداخت. حکم‌فرمایی‌اش بر همه‌ی هستی در لحظه، لحظه و ذره، ذره مستولی است. ستارگان و کهکشان‌ها و برگ درختان و سلول‌ها همه و همه در ید قدرت بیکران اوست پس خدا را حمد و سپاس می‌کنیم به‌واسطه‌ی آفرینش هستی و نظارت و تسلط همه‌جانبه‌ی آن پس باید که آدمی چشمی بینا و دلی روشن داشته، آن را درک کرده، او را در هر صبح و شام به بزرگی و عظمت بستاید. شکر پروردگار کبریایی، قدرتمند و آفریننده که خود فرمود: بزرگوار خدایی که سلطنت ملک هستی به دست قدرت اوست و بر هر چیزی تواناست. خدایی که مرگ و زندگانی را آفرید که شما بندگان را بیازماید تا کدام یک نیکوکارتر است و او مقتدر و آمرزنده‌ی گناهان بندگان است. بندگانی که همواره حیاتشان را با انوار پروردگارشان جاودانه می‌سازند و دست محبتشان را بر جان‌هایی می‌گشایند که مودت را جز به عمل نمی‌آرایند و همواره از پیامبر و اهل‌بیتش یاری می‌جویند.
سلام و درودی بیکران بر حضرت محمد (ص) که قرآن کریم، گنجینه‌ی الهی را در دستان توانمندش بر خاکیان از عرش افتاده عرضه نمود. ای به زیر افتادگان از نعمت‌های بی‌شمار پروردگار، شما را مژده باد تا بار دیگر در سایه‌ی عزت پروردگار راه خویش را بر کرسی آسمان‌ها بیابید و بر سال‌های غربت نهیب وصلی مبارک را مژده دهید. افسوس که جان آدمیان به ذلت زمین خو گرفت. افسوس شیطان در جانشان همانند ریسمانی محکم بر دست و پایشان بسته شد. قدر انفاق پیامبر و اهل‌بیتش را نه تنها نشناختند بلکه به دشمنی با آن‌ها برخاستند که در این شب به سوگ شهادت یکی از این گوهران الهی در این خانه‌ی مقدس حضور داریم. ایشان امام هدایت، صاحب علم و دیانت و تقوا، خزانه‌دار دانش پیامبران، معدن وحی و صاحب علم یقین، عابد و زاهد، مولایمان امام موسی بن جعفر (ع) که رحمت خدا و برکاتش بر او و بر پدران و فرزندان گرامی‌اش باد.
امام موسی کاظم (ع) سال‌ها سخت‌ترین شرایط زندان را تحمل کرده تا حق پایدار بماند و باطل رسوا شود و راه و رسم حق مداری و حق‌جویی را امت مسلمان مخصوصاً شیعه بیاموزد که تا چه اندازه باید در مقابل ظلم و ظالم و فساد و نفاق ایستادگی کرد و از آرمان‌های اسلام و شیعه دفاع کرد و فداکاری نمود و ثابت کرد عزت و مقام والای امامت را نه زندان هارون، نه کاخ مأمون، نه پرده‌ی غیبت می‌تواند کمرنگ کند. امامت همیشه برای یاری و هدایت با انسان‌ها همراه بوده و هست فقط آدرسش فرق کرده. زمانی در تبعید، زمانی در زندان و کاخ و زمانی در غیبت و این ماییم که آدرسش را با وجود اینکه قرآن کریم به آن اشاره دارد گم می‌کنیم. آدرسش همان است که در داستان حضرت یوسف (ع) در تعبیر خواب آن دو زندانی به آن اشاره شد که روزی‌ات را که همان ایمان و تقوا و بهره‌مند شدن از وجود با برکت امامت است را محکم نگه‌دار تا نامحرمان و فاسدان باورهای آن را از تو نگیرند و شیره‌ی جانت را که همان معرفت و ایمان و ارادت و توسل به وجود امامت است را به ظالمان نده که گم‌گشته و پریشان خواهی شد.
بفرموده‌ی سرور عالمیان حضرت زهرای مرضیه‌ی (س) امامت، انسان‌ها را از کرامت عطایی پروردگار که در گنجینه‌ی جان‌ها به امانت گذاشته شده آگاه نموده و در رسیدن به آن مرتبه یاری می‌کنند و دوران‌ها شاهد این هدایت هستند. در پذیرش و برخورد انسان‌ها با این نعمت الهی پروردگار اطاعت گرانش را به وعده‌ی شیرینی مژده داده و آشکار شدن این نعمت آن زمان است که دولت حقه‌ی پروردگار عالم بر عرصه‌ی زمین حکومت کند، حقیقتی از پشت پرده‌ی غیب الهی آشکار گردد که حق‌طلبان را بر ضیافتی آسمانی مهمان کند. در آن ضیافت نقاب دنیایی از چهره‌ی فرزندان رسول الهی کنار زده شود و همگان پشت آن نقاب را ببینند و از پروردگار تقاضا کنند که مردمک چشمانشان از حرکت بایستد تا هرگز جز به آن نعمت به نعمت دیگری نظر نکنند.
مشخصات مردمانی که سعادت دارند در آن دولت زندگی کنند مبتنی بر دو اصل است. اولین مشخصه‌ی آن را از أینَ‌های دعای ندبه می‌توان دریافت که در آن دولت جایی برای زورگویان، سرکشان، گردن کشان، گستاخان، گمراهان، بی‌دینان و ستمگران نیست و ستم، تجاوز، کج روی، شرک، دورویی، هوی و هوس، دروغ و بهتان در آن اثری نیست. در عوض، حدود قرآن و سنت پیامبر جاریست. تقوا و پاکی و ایمان در دل‌ها و عمل‌ها جا گرفته و بر آن استوار است.
دومین الگو یاران اباعبدالله (ع) در صحرای کربلا هستند. آنانی که ماندند.
همه‌ی این موارد به رهبری امام عصر به سامان می‌رسد ولی ما هم می‌توانیم زندگی خود و تربیت فرزندانمان را در حال حاضر به آن نزدیک کنیم. مخصوصاً ما عاشقان و منتظران کوی مقدسشان که از عنایت خاصه‌ی ایشان برخورداریم. و در این راستا از وجود مقدسشان مدد بگیریم و برای برآورده شدنش فریاد می‌کنیم: