بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شب ۲۳ رمضان شب قدر
۳۱ مرداد ۱۳۹۰
بار الها ماهِ مهمانی تو را برای قربت و رضایتت و انجام فرمانت، روزهایش را روزه گرفتم و شب‌هایش را مخصوصاً شب‌های قدرش را به مناجات و توبه گذراندم، نمی‌دانم، آیا قبولم کرده‌ای یا نه امشب آمده‌ام در آخرین فرصت‌ها چنان به درگاهت ناله و التماس کنم که به من ترحم کنی، بار الها می‌دانم من آنم که گناه کردم و تو پوشاندی، خطا کردم و نادیده گرفتی، ناتوان بودم و یاریم کردی، بی‌پناه بودم و پناهم دادی، در خلوت شرم نکردم و در میان مردم از یاد تو غافل شدم و تو یا ستارالعیوب پوشاندی، حیا نکردم، تو را فراموش کردم و تو یادم کردی، وای بر من، چها کردی و چها کردم. بار الها اگر مرا ببخشی از کرامت و مهربانی‌ات است و اگر مجازاتم کنی به من ستم نکردی، بلکه آنکه به من ظلم کرده خودم هستم. ولی خدای رحمان، ای سریع‌ترین فریادرس بندگان، ای گشایش دهنده‌ی مشکلِ بیچارگان، ای برطرف کننده‌ی غمِ غم‌زدگان و ای بخشنده‌ی گناهکاران، من امشب بر دَرِ کرامتت ایستادم، منم آن بنده‌ای که از آتشِ خشمت به تو پناهنده شده و امینی از آتش را از تو طلب کرد، درحالی‌که اقرار و اعتراف به گناهانش دارد و پریشان و بی‌نوا و گرفتار و غمگین است که تنها امید و شادی‌اش، بخشش توست پس ترحم کن بر حالش، بگذر از گناهانش ای بخشنده‌ی قدیم و ازلی و در این شبِ قدر مرا دریاب تا از فضیلتِ این شب بهره‌مند شوم. خدایا، مولای من ای خالق زیبایی‌ها، ای بشارت دهنده‌ی شب قدر به بندگان، آیا چشمِ درونی من قادر است تا آبشار وجودی‌ام را ببیند یا محدود است به دیدن آنچه آفریده‌ای؟ اگر محدود باشد به‌ظاهر آنچه آفریده‌ای، پس چگونه به عرش تو بالا بیایم و خالقِ خویش را در جلالتش نظاره کنم؟ چگونه با غیب تو درآمیزم و تو را در شریان‌های وجودم احساس کنم؟ آیا ریزشِ آبشار اشکم مرا به تو خواهد رساند؟ ای خالق من، آیا روحِ من قادر است تا در ملکوتِ جانم تو را به من بنمایاند؟ پس کمکم کن تا سپاسی درخور بارگاه با جلالت تو داشته باشم. ای الرحم الراحمین.
بله در عظمت و بزرگی شبِ قدر که فراتر از اندیشه و تصور است همین بس که خداوند به پیامبر فرمود: که تو چه دانی شب قدر چیست. در این شب، تقدیرات هر کس نوشته می‌شود و به رؤیت امام عصر می‌رسد البته در مورد نوشته شدنِ تقدیرات، تصورهایی وجود دارد که مغایر با واقعیت است که برای درکِ درست این موضوع از سخنان گهربار امیر مؤمنان (ع) مدد می‌جوییم که فرمودند: همه چیز در آفرینش، در کتابِ مبین مشخص شده است آنچه نامش تقدیرات است عمل من است و انتخابِ تقدیرم به دست عقلم، آنچه را به‌عنوان ثواب و گناه انجام می‌دهم با اراده و میل باطنیِ خودم است پس قلمی که امشب، تقدیرم را می‌نویسد خودم هستم که تقدیرات خوب و بد را برای خودم تقدیر می‌کنم اگر به دنبالِ نفس بروم نتیجه‌اش معلوم است و اگر دنبال خدا بروم آن‌هم معلوم است ولی توبه کنندگانِ امشب، نامشان در صحیفه‌ی نور نوشته می‌شود و در پیشگاه پروردگار به‌طور امانت نگهداری می‌شود تا در قیامت به فریاد صاحبش برسد. خداوند به همان رشته‌ی باریکِ خرما سوگند خورده است که به کسی ستم نشود پس باید عقل را از گرد و غبار غفلت پاک کنید و در موردِ حساب‌های زندگیتان بررسی و رسیدگی کنید.
حال حدیثی را از سرور عالمیان حضرت زهرا (س) نقل می‌کنیم که فرمودند: زمان، جانِ خویش را مدیون آمدن حضرتِ آدم از بهشت شد تا نقشِ او را در خود جای دهد و ضربانِ حیاتش آغاز گردد و حضرتش، طلوع و غروب را نمی‌شناخت، تاریکی برایش مفهومی نداشت، وقتی خورشید غروب می‌کرد خود را به کعبه می‌چسبانید و از وحشت، پروردگار را می‌خواند تا این‌که نوید آمد، نترس، نام فرزندت را بخوان که صاحب‌الزمان توست و تو را در این تاریکی فریادرس است، بخوان تا تاریکی در نظرت محو شود. پس می‌خواند و انوارِ پسرم مهدی (عج) جانش را منور می‌نمود پس صورتش را به کعبه می‌گذاشت و درحالی‌که غرقِ در آبِ جانش بود عرضه می‌داشت که: ای پروردگارم، فرزندم را خواندم و تاریکیِ زمین برچیده شد پس به فریاد فرزندانم برس که در تاریکیِ جانشان نام او را بخوانند و از ظلماتِ زمین هجرت کنند و به پدرشان بپیوندند تا مرهم جانم که آنان را به هجرتِ سخت مبتلا نمودم شوند.
خواهران و برادران که در این کویِ عشق در این شب مقدس حضور دارید، در این زمانه‌ای که وجودها و زمین در تاریکیِ کفر و فساد غرق شده، مولا و سرور و اماممان حضرت اباصالح المهدی (عج) را با تمام وجود صدا می‌کنیم و همان‌گونه‌ای که حضرت آدم از خداوند وعده گرفت، تاریکی از وجودمان و زمین برطرف می‌شود همانا که وعده‌ی خدا انجام شدنی است.
مولا و سرور ما، ما در این شبِ بزرگ در خانه‌ی ارجمند شما جمع شدیم به امید این‌که شما بر ما عنایت فرمایید تا ضمن بهره‌مند شدن از فضیلتِ بی‌پایانِ این شبِ بزرگ، شفاعتی کنید تا توبه و دعاهای ما مورد قبول خداوند متعال قرار گیرید.
حال دست به دعا بر می‌داریم که:
بار الها در قرآن کریم فرمودی که مؤمنین را تشخیصِ حق از باطل، پاک از ناپاک عطا می‌فرمایی پس خداوندا این نعمتِ بزرگ را بر ما نیز عطا فرما.
بار الها قدم‌ها و اعمال و نیات ما را در راهِ حق و رضای خودت قرار بده.
بار الها ما را با ایمان و حق‌مدار و یار و یاور امام عصرمان بمیران.
حال در خاتمه همان‌گونه‌ای که در خطبه آمده بود برای این‌که تاریکی و ظلمات جهل از وجودمان و از زمین برچیده شود دوازده بار نام مولایمان امام زمان (عج) را صدا می‌زنیم.