بسم الله الرّحمن الرّحیم
(محرم 1447 ه.ق- ضیافت الهی)
خطبه‌ی شب دهم (شب اول شهادت امام حسین (ع))
۱۴ تیر ۱۴۰۴
سوگند به شب آنگاه که جهان را در خود فرو پوشد و سوگند به روز آنگاه که آشکار شود که شب شام شهادت بهترین بندگان الهی شبی است که سعادت را در جان عاشقانش جاودانه نمود. زبون‌شدگان نفس اماره مسئول بردن سعادتمندانی شدند که زمان برایشان جاودانه شد. چهره‌ی حق آشکار گردید و باطل در مکر خویش توان درک آنچه بر سرش آمده بود را از دست داد. عقل‌ها از اندیشیدن باز ماند و زمان حق را پرچم‌دار خویش نمود تا صاحبان نعمت را در نعمتش جاودانه کند.
اینک حرارت جان‌ها فرو نشسته و همگان در تاریکی شب به پایان ده روز می‌اندیشند. چه کسانی در امر الهی زنده می‌مانند؟ و چه کسانی به دست نفس خویش به هلاکت می‌رسند؟ شمشیر حق از غلاف خارج می‌شود تا نقابی را از صورت‌ها بردارد که چهره‌های پشت آن برای همیشه در خاطره‌ها باقی می‌ماند و تاریکی امشب نمی‌تواند تا تارهای عنکبوتی این جان‌ها را از نظرها محو کند. رسواشدگان غروب عاشورا برای همیشه در زمان جاودانه باقی ماندند و پیروزمندان حق همه‌ی تاریکی‌ها را به انوار وجودی‌شان به زمان عرضه داشتند.
پس معنای شام غریبان غربت حق در زمان است نه غربت اهل‌بیت؛ مانند امشب که آرام‌آرام حقایق به تقویم زمان سپرده می‌شود تا گریختگان به گریز خویش ادامه دهند و اگر از آنان سؤال کنند به کجا می‌گریزند پاسخ دهند نمی‌خواهند از قاتلان حق باشند. وای بر چنین سرنوشتی که سیاهی شبش را نوری روشن نمی‌کند و عقل تباه شده‌اش را دارویی مداوا نمی‌نماید پس عمرش در محرم‌ها می‌گذرد و او همچنان در بازی دنیا می‌ماند تا ترازوی الهی مودتش را بسنجد و در آن نفسی مشاهده شود که خود آن را دوست می‌داشته و معرفت جویان به دنبال پایان راهی بروند که سعادت درکش عمرشان را در حیات و ممات به چراغ فروزانی تبدیل نموده که در چلچراغش جانشان را بیفروزند و در دولتی زنده شوند که همواره او را خوانده‌اند به دعای: