بسم الله الرّحمن الرّحیم
توضیح مناجات مسجد کوفه
۷ شهریور ۱۳۸۹
خواهران و برادران، شیعه سعادتمند و غنی است چون نه تنها ذخایری بس بزرگ در کسب علم، کمال، توحید، ایمان، تقوا و عرفان دارد بلکه برای تربیت قلبی و کلامی و حضوری در دعا و مناجات با خداوند را داراست. این ثروت بی‌نظیر که وسیله نجات و کمال است را از وجود مقدس امامان کسب کرده. متأسفانه شیعه از آن‌ها به‌درستی بهره نمی‌گیرد که باید در این مورد تجدید نظر کرد، چون دعاهایی که توسط امامان خوانده شد و ثبت شده، جامانده در هر کلمه‌ی آن رحمی و نکته‌ای بیان گردیده که با تفکر و اندیشه در مورد آن‌ها می‌توان هم تربیت ایمانی پیدا نمود و هم تربیت کلامی در بیان مناجات و خواسته‌های خود با خداوند را کسب کرده که در این مورد مولا علی (ع) بیشترین، زیباترین و کارسازترین‌ها را دارند؛ که امشب هم در شروع مراسم احیاءِ یکی از آن‌ها را که مهمان مناجات مسجد کوفه است را می‌خوانیم.
در این مناجات مولا آیات مربوط به روز قیامت را چنان بیان می‌کند که این اطمینان و برداشت می‌رود که مولا به‌طور حتم آن صحنه‌های عظیم و بزرگ را به عِینِه دیده و با تمام وجود احساس کرده است؛ و از سنگینی و وحشت و عذاب آن به‌وسیله‌ی اسماءِ الهی به خود خداوند پناه برده‌اند؛ که قسمت‌هایی از معنی آن را می‌خوانیم:
بار خدایا مولای من از روز سختی که هر گنه‌کار بی توبه سر انگشت به دهان گرفته، می‌گوید ای کاش از آنچه خداوند توسط رسولش به من دستور داده بود اطاعت می‌کردم و گنه‌کاران را تا چهره سیاه شده از موهای سرشان گرفته به‌طرف آتش می‌برند به تو پناه می‌برم؛ و از روز سختی که آدمی همه کسانش از او گریزان هستند حاضر است همه آن‌ها و مال دنیایی خود را فدا کند که شاید از آتش نجات یابد ولی از او پذیرفته نمی‌شود به تو پناه می‌برم.
بار الها از روز سختی که پدر، مادر، برادر، فرزند و همسر همه از انسان گریزان‌اند و عذرخواهی هیچ گنه‌کاری پذیرفته نمی‌شود. خدایا مولای من به تو پناه می‌برم و از تو امان می‌خواهم.