بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام محمد باقر (ع)
۱۳ خرداد ۱۳۹۰
حمد و ستایش، خداوند عزوجل را سزاست که جهان را با علمِ ابدی و ازلی‌اش بیافرید و در آفرینش آن از هیچ موجودی مدد نخواست بلکه امر فرمود تا آفریدگان از او مدد و یاری طلب کنند تا آنان را به‌واسطه‌ی مأموران آسمانی و زمینی مدد فرماید.
شکر و سپاس بی‌کران بر خداوندِ عزوجل که با رحمتِ واسعه‌ی خود ایامی را فضیلت بخشید که یکی از این ایام‌ها، ماه رجب است که در مورد بزرگیِ این ماه امیرالمؤمنین چنین فرمودند: آنگاه که پروردگار جهان اراده فرمود تا زمین را بیافریند و روزها و شب‌ها را برایش مقرر فرمود، اراده کرد تا موجودی را خلق کند که در این ساعات زندگی کند و روزهایی را بپیماید که مانند یکدیگر نباشد پس در ماه‌ها فزونی نهاد تا گنج‌های معنوی آن استخراج شود. ماه رجب یکی از آن گنج‌هاست که با عبادت و اطاعت، گنج‌های معنوی آن استخراج می‌شود و جوینده‌ی گنج باید توانمند باشد و گنجِ خود را ارزان نفروشد؛ دل را به صاحب بسپارد تا مرتب به آن جلایِ الهی بزند تا آیینه‌ای باشد برای رؤیت نور، نور ظلمت‌ها را از بین ببرد و وجود را آماده‌ی دیدار حق کند.
ما اکنون وارد اولین روز این ماه بزرگ و با کرامت می‌شویم، ضمن شکر به درگاه خداوند متعال، میلاد شکافنده‌ی علوم و وارث علم انبیاء، پنجمین اختر امامت و ولایت، ابا جعفر، محمد بن علی، ملقب به باقر (ع) را جشن می‌گیریم.
ایشان در سال ۵۷ هجری در مدینه منوره به دنیا آمدند. مادر ایشان، فاطمه دختر امام حسن مجتبی (ع) و پدرشان امام سجاد (ع) بودند به همین خاطر یکی از محاسن ایشان این است که جدِ پدر و مادری‌شان امام بودند.
ایشان در واقعه‌ی عاشورا چهارساله بودند، با وجود سنِ کمشان یکی از یاورانِ پدرشان امام سجاد (ع) و بانو حضرت زینب کبری (س) بودند. در کاروان، رهبری کودکان را به عهده داشتند. در هر شهری که توقف می‌نمودند با بچه‌ها به‌عنوان بازی، محل مراقبت سربازان را ترک می‌کردند و مردم را از جنایات یزیدیان آگاه و ایشان را برای ملاقات با امام سجاد (ع) و بانو زینب (س) دعوت می‌نمودند.
ایشان در نوزده سال امامت خود، انقلابِ فرهنگی شیعه را پایه‌گذاری کردند زیرا در آن زمان دولت بنی‌امیه رو به زوال بود و قدرتی نداشت پس موقعیت مناسبی برای آن حضرت که از ظلم بنی‌امیه فارغ شده بود پدید آمد که انقلاب علمی را آغاز نماید و بزرگانی از خاصه و عامه در اطراف ایشان جمع شدند و حقایقِ اسلام را منتشر کردند.
ایشان باقر لقب گرفتند زیرا علم را شکافتند و پایه‌ی علوم اسلامی را شناختند و فروغ آن را درک فرمودند و آن را توسعه دادند و بسیاری از علمایِ اهل تسنن اقرار دارند که حضرت، بزرگ‌ترین عالم زمان خویش بودند، خواصِ اصحاب امام باقر (ع) و هم‌چنین افرادی که از او روایت نقل می‌کنند، بیشتر از چندین هزار نفرند که فخر شیعه هستند.
ایشان در حدیثی زیبا شأنِ امامت را چنین معرفی فرمودند که: چنگ بزنید به ریسمان محکم خدا و متفرق نشوید. ماییم از جمله رحمتِ واسعه‌ی پروردگار که بر بنده‌ها دارد. ماییم که خلقت عالم از ابتدا و انتها به دلیل ماست و خداوند به دلیل ما عالم را خلق نمود. ما امامانی هستیم رهنما و چراغ‌های درخشان و علم افراشته شده برای مردم. ماییم سابقون و آخرون و هر که به ما پناه برد رستگار می‌شود و هر که از ما تخلف کند غرق خواهد شد. ماییم حَرَم الله که احترام ما در میان مردم محفوظ است و جمله ما راه مستقیم هستیم.
در خاتمه این خطبه را مزین می‌کنیم به فرموده‌ی بانو و سرور عالمیان حضرت زهرا (س) که چنین فرمودند: اطاعت از فرامین قرآن کریم همان مودت است که حجاب ما و مردمان را از بین می‌برد و آنان می‌توانند شأن و مقام ما را بشناسند و در اثر شناخت، نجات از خشم الهی را نصیب خود کنند و اگر نتوانند این گنجینه‌ی الهی را حفظ کنند، انوار ما را درک نمی‌کنند و در تاریکیِ جهل واقع می‌شوند پس دستورِ مودت، دوستی دنیایی نیست بلکه دریچه‌ای است که باید بتوانید از آن عبور کنید تا مورد غضب الهی واقع نشوید.
با توجه به فرمایشات امام محمد باقر (ع) و بانو و سرور عالمیان متوجه شدیم عدم شناخت امامت به معنی محروم شدن از همه‌ی نعمت‌های الهی است.
حال در این ایام مبارک دست به دعا برمی‌داریم که:
بار الها به ما یاری فرما که امام، مولا و سرورمان را خوب بشناسیم و با عمل به دستورات ایشان که همان دستورات الهی در قرآن است به مودتی دست یابیم که نجات دنیا و آخرتمان را در پی داشته باشد. انشاء الله.