بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام حسن مجتبی (ع)
۱۴ مرداد ۱۳۹۱
خداوندا حمد و سپاس سزاوار توست. حمدی در شب، چون تاریک شود و روز چون روشن گردد و به شماره‌ی ستارگان و فرشتگان آسمان و دانه‌هایی که سر از خاک درآورند و برگ‌های درختان و ماهیان دریا، سنگ‌ها و شن‌ها، خزندگان و پرندگان، حمدی مبارک و پاک آن‌چنان که تو می‌پسندی و شایسته‌ی جلالت و کبریایی توست. حمدی سزاوار توست که خود فرمودی: مرا در سحرگاهان و شبانگاهان بسیار حمد کنید. آیا زبانی در کام به بزرگی‌ات معترف است که جز تو را نخواند؟ پروردگارا همگان به پیشگاه جبروتی‌ات ذلیل و خوارند و دست‌های تمنایشان گواه خردی و کوچکیِ جانی که در اقیانوس محبتت چونان آتش‌فشانی است خروشان، آتش‌فشانی که در جسم، به ظاهر سرد است و در روح با گدازه‌های سوزنده به بیرون می‌ریزد تا هر چه بر سر راه دارد را به خاکستری بدل نماید.
رحمت پروردگار عالم در اراده‌ی خلقتش آن‌چنان گویا و منور است که جهان، معترف به جلالتش همواره در ذکر نعمت‌هایش به دامن رحمتش پناهنده است تا عجز و ناتوانی‌اش را در آینه‌ی جلالتش تماشا کند آنگاه جان مرده‌اش را به آن نسیم، لباس عزت و زیبایی بپوشاند و تماشاگران دهر را مژده دهد به عظمتی که نامش خلقت است.
چه زیبا است توصیف اولیاء از عظمتِ خلقتِ جان و روح انسان، اما چه ضعیف و ناتوان است درک و شکر او برای این لباس عزت و بزرگی‌ای که خداوند کریم به‌عنوان خلیفه بر قامت انسان پوشاند. زبان‌ها قاصر و عقل‌ها عاجز است از شکرِ نعمت و رحمت واسعه‌ی پروردگار که فقط یاری او کارساز آن است و آن یاری ممکن نشود مگر با استعانت و توسل جستن به وجود پربرکت افضل انبیاء، خاتم اوصیا، اکرم رسولان، حضرت محمد (ص) و خاندان پاکش که درود بی‌پایان بر آنان باد.
امشب مصادف است با میلاد دومین نور ولایت و امامت، کریم اهل‌بیت، اسوه‌ی صبر و گذشت، بلندای رضا و شکیبایی، حضرت امام حسن مجتبی (ع) امامی که مظلوم زیست و مظلوم و غریب، در تاریخ ماند. این امام همام نه تنها مظلومِ دشمنان بود بلکه مظلوم شیعیان جاهل نیز بود. شیعیانی که بزرگواری و صبر و گذشت امام را درک نمی‌کردند و با زخم زبان، ایشان را می‌آزردند ولی امام با تحمل همه‌ی رنج‌ها، برای رضای الهی و رسوایی منافقین همت گماشتند.
جد بزرگوارشان، رسول خدا (ص) امام حسن (ع) را بسیار دوست می‌داشتند و از افکار و عملکرد مردم زمان او که امتش بودند آگاهی کامل داشتند به همین جهت برای برخورد با آن مردم سست عنصر و صد رنگ، امام را روی زانوان مبارکشان می‌نشاندند و آیه‌های کریمه‌ی سوره‌ی توبه که در مورد چهره‌های صد رنگ منافقین بود را برای ایشان تلاوت می‌فرمودند.
امام حسن (ع) با قبول پیشنهاد صلح، دشمنان و منافقین را که با حیله و مکر تصور می‌کردند ایشان این پیشنهاد را قبول نمی‌کند، آنان را در گودال مکر خودشان سرنگون کردند ولی متأسفانه یارانِ نادانِ ایشان به علت عدم شناخت مقام امامت و یقین و باور آن، ایشان را ذلیل کننده‌ی شیعیان لقب دادند ولی بعدها متوجه و پشیمان شدند و این برایشان سودی نداشت.
با بررسی و تفکر و اندیشه در مورد نهضت کربلای امام حسین (ع) متوجه می‌شویم که در آن زمان فقط خانواده‌ی امام و عده‌ای انگشت‌شمار از شیعه‌ی واقعی وجود داشته در نتیجه به بزرگی حرکت امام حسن (ع) و حکمت قبول صلح ایشان با معاویه پی خواهیم برد. در
نهضت کربلا، یارانِ واقعی امام حسین (ع) حرکت و تصمیم امام در مورد ماندن و رفتن و به شهادت رسیدن را مبتنی بر علم و حکمت امامت می‌دانستند و بی چون و چرا و با عشق قبول کرده و اطاعت می‌کردند و از هر فرصتی برای ابراز این موضوع استفاده می‌نمودند. مثلاً در کربلا دور امام حلقه زدند و گفتند: چونان غلامی، بر گردت جمع شده‌ایم تا جان گداخته‌مان از جام جانتان بهره گیرد و با فرمایش‌های گهربارتان به وعده‌ی الهی نزدیک شود.
در این شب مبارک ضمن عرض تبریک و تهنیت خدمت مولا و سرورمان امام زمان (عج) به مناسبت میلاد عموی بزرگوارشان امام حسن (ع) به ایشان اعلام می‌داریم: ای یادگار امامت، ما در این خانه‌ی مقدستان جمع شده‌ایم و با عشق و یقین ابراز می‌داریم: ما آمده‌ایم تا جام جانمان با فرمایش‌های گهربارتان به وعده‌ی الهی نزدیک شود. ما را یاری کنید تا مقام امامت و شأنِ والای شما را درست بشناسیم و در عمل به فرامینتان با یقین و عشق کوشا باشیم.
حال در این شب مبارک، خطبه را مزین می‌کنیم به توصیف زیبا و حقیقی و گران‌قدر امام زمان (عج) در مورد فضیلت امام حسن مجتبی (ع) که فرمودند:
«آنگاه که پروردگار عالم فرمود: ای فرشتگان، من مخلوقی را می‌آفرینم که اسم اعظمِ حُسن را معنا کند همگی بر آستانش به تماشا ایستادند آنگاه جانی را در قالبش دریافتند که در حُسنِ جمال، بی‌همتا بود؛ عرضه داشتند: ای پروردگار ما، این جمالِ بی‌نظیر از آن کیست و خداوند عالم فرمود: این نوری است که عالم را به حسنش جلوه دادم و ستارگان را به انوارش افروختم، نامش را برگزیدم و او را به کوثرم هدیه کردم، بر کرمِ این جان با شرافت افزودم و او را حَسن نام نهادم، عاشقانش را بر سفره‌ی احسانش مژده دادم؛ احسانی که بر سر سفره‌ی رمضان مهمان شد تا پیامبر خاتم او را در آغوش گیرد و دستان پر برکتش را به آسمان بگشاید و عرضه دارد: ای پروردگارم، ثمره‌ی میوه‌ی جانِ علی بر من گوارا باد که از این میوه همواره رسالتم تغذیه خواهد کرد و جهان به هدایتش منور خواهد شد.»
بار الها قلبِ رنج کشیده‌ی امام بزرگوارمان، امام حسن مجتبی (ع) از مکر و حیله‌ی منافقین و باطلین و جهل جاهلین را با ظهور مولایمان و آشکار شدن چهره‌ی آنان شاد بفرما.
بار الها به ما یقین و باور و عشق به مقام امامت را همچون یاران امام حسین (ع) در اطاعت و فرمان‌برداری از امام عصرمان عطا بفرما.
بار الها ما را در قبول حکمتِ غیبتِ امام عصرمان و صبر بر آن یاری فرما.
بار الها در ظهور دولت حقه‌ی سرور و مولایمان امام عصر و زمان (عج) تعجیل بفرما.