بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی روز اربعین
۲ دی ۱۳۹۲
سلام بر حق، نام ستودنی الله و سلام بر عاشقان و دل باختگان و همراهان حق، آنانی که لحظه‌ای و ذره‌ای در عمر با عزت خود از مدار حق فاصله نگرفتند و عاشقانه و عارفانه و با اخلاص در آن مدار به گرد حق گردیدند تا اینکه در رضایت و قرب حق جای گزیدند و سلام بر حاملان وحی الهی همان‌هایی که انوار حق را در طبق‌هایی از نور از عرش به فرش آوردند تا عرشیانی که به فرش مبتلا گشته‌اند در غربت این فراق جانشان را قطعه‌قطعه نکنند بلکه با آن انوار به غربت خویش معترف گشته و مجدداً به عرش سفر کنند و سلام بر دارندگان مدال‌های درخشنده، پیروزمندان در جهاد، ایمان آورندگان به توحید الهی، سوار شدگان بر سفینه النجاة، عقل کل و نجات یافتگان صحرای قیامت، وجودهای با برکت، همانانی که انوار جان مطهرشان زینت دهنده‌ی زمین و آسمان است.
اینک در این روز اربعین که 40 روز از عاشورا می‌گذرد روزی که نورهای پاک انوار نبوت در دفاع از حق، سر و جان باختند تا حق مداران به دنبالشان در حرکت باشند و روزی که روز مبارزه‌ی حق بر باطل، روز پیروزی، روز دلدادگی، روز ایثار جان عاشق بود و روزی که باطلین و قاتلین به تصور خام و جاهل خود کارشان تمام شده و پیروزی نصیبشان گشت و حق را کشتند ولی دیدیم که همان روز به اشتباه خود پی برده و شکست را با تمام وجود ذلیلشان احساس کردند چون کاروان پیام‌آوران عشق به رهبری امام سجاد (ع) با هر قدمی و سخنی چنان حق را بر سر باطل می‌کوبیدند که ناله و فغانش تا قیامت برای قلب حق مداران شادی و شعف را به همراه خواهد داشت. آنان عشق در وجودشان همانند حروف مقطعه‌ی قرآن کریم فقط یک کلمه بود و آن رضای پروردگار عالم از امانت‌داران حق علیه باطل ولی جای بسی تأسف است که دوستداران امام حسین (ع) نیز کار نهضت عاشورا را در غروب آن تمام شده تصور نموده و تمام شور و هیجان را تا اول محرم سال بعد از دست می‌دهند درحالی‌که خاطرات آمدن و رفتن فرزندان آل رسول به زمان محدود نمی‌شود اول محرم یا دهم محرم یا اربعین، محرم همه‌ی ساعت‌هایش زبانی شیوا دارد که شنوندگان را بر سفره‌ی احسانش دعوت می‌کند چون امانت‌داران نهضت عاشورا از خانه‌های سنگی کوچیدند، به همراه نور حرکت کردند، آمدند و شاهد کوچی آسمانی شدند، شاهدانی که سر پر شور عشاق را در آتش سوختن تماشا کردند و با هزاران خاطره از این عشق به خانه بازگشتند و ما نیز در این کوی عشق از اول محرم گوش‌هایمان شنونده‌ی زیباترین مناجات‌ها و عارفانه‌ترین سرودهای عاشقانه بود که آن را از دهان جان‌هایی شنیدیم که صدای ضربان قلب‌هایشان تکرار حق بود؛ زمانی که با خدای خود خلوت می‌کردند خالصانه‌ترین بندگی را در کمال عشق و اطاعت عرضه می‌داشتند و موقعی که با یاران و همراهان سخن می‌گفتند لطیف‌ترین و عالی‌ترین عاطفه را در قالب زیباترین احساساتِ مهر و محبت به نمایش می‌گذاشتند و زمانی که قرار بود از حق دفاع کنند و باطل را به زانو درآورند زبانشان تیزتر و برنده‌تر از شمشیر بود؛
امام سجاد (ع) می‌فرمایند: وای بر جان‌هایی که از آنچه بر سر دینش می‌آید در غفلت باشد تا دینش پاره پاره شود و او از زمانش عقب بماند، آنگاه برای دوختن این جامه‌ی دریده شده قیام کند و به وعده‌ی پروردگارش برسد که فرموده: آن رشته را که بافتید به دست خویش نگشایید که جزءِ زیان دیدگان خواهید شد
امام محمد باقر (ع) به صدایی که مخصوص یک بچه‌ی چهارساله نیست بلکه مانند عیسی (ع) به روش بزرگان درآمده بود یزید را در کاخش خطاب قرار داد و فرمود: ای یزید، به من بنگر، من فرزند پیامبری هستم که تو در پشت نقابش مخفی شده‌ای اینک با دستانم آن را به عقب می‌زنم تا مکرت آشکار شود و چهره‌ات از پشت نقاب مسلمانی بیرون آید.
اینک آن حق به فرزندش که مانند پدر خویش تماشاگر نفس‌های ذلیل شده توسط شیطان است می‌نگرد؛ آیا کدام بت بزرگ را خرد کند تا عقلی متوجه غفلت خویش گردد؟ و ما قوم آخرالزمان میراث‌دار غربت‌های جان‌های مطهر به میدان آمده‌ایم توحید را پذیرفته‌ایم و یکتا پرست هستیم و امامت را در تداوم برپایی آن به گواه گرفته‌ایم و آیندگانی هستیم که حق و باطل را در آینه‌ی زمان دیده‌ایم؛ آیا عبرتمان از کدام فرمان در جانمان ریشه دوانده و ریشه‌اش چگونه شاخ و برگ و گل را در جانش به نمایش گذاشته که توانسته به دنبال نهضتی حرکت کند که نامش نهضت عاشورا است و به دولت عشقی بپیوندد که دولت ظهور نام دارد و منتظر امام و رهبری باشد که اعجاز خلقت است و نجات دهنده‌ی بشریت؟ اینک که به برکت وجود مطهر و مبارک مولا و سرورمان امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) ضربان زمان، عقربه‌ی این سفینه را به جهت یاران حق چرخانده است تا در آن بنشینند و با دولت عشق سفر کنند تا جان‌ها ندای الستی‌شان را درک کنند؛ آیا توان شنیدن آن را دارند؟ اگر داشته باشند برای رسیدن به آن پروردگارشان را می‌خوانند به ندای: