بسم الله الرّحمن الرّحیم
دعای سی و ششم صحیفه سجادیه
دعای آن حضرت هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن غرش رعد
بار الها این ابر و برق دو نشان از نشانه‌های قدرت تو و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تو اَند که در مقام فرمان‌برداری‌ات به رحمتی سودبخش یا عقوبتی زیان‌بار می‌شتابند، پس به‌وسیله‌ی آن دو، باران عذاب بر ما مبار و لباس بلا را بر ما مپوشان.
بار الها بر محمد و آل محمد درود فرست و فایده و برکت این ابرها را بر ما نازل کن و آزار و ضررشان را از ما بگردان و ما را در آن آفتی مرسان و نقص و زیانی بر زندگی‌مان وارد میاور.
بار الها اگر این ابر را برای عقوبت برانگیخته‌ای و از راه خشم فرستاده‌ای پس ما از غضبت به درگاه رحمتت پناه می‌بریم و با تضرّع و زاری طلب عفو و بخشش می‌کنیم، پس غضبت را متوجه مشرکین ساز و آسیای عقوبتت را بر ملحدان به گردش آور (آنان را گرفتار عذاب شدیدی بنما).
بار الها خشکی سرزمین‌های ما را با سقایت و آبیاری خود برطرف ساز، از دل ما وسوسه‌ی رزق را بیرون کن و ما را از توجّه به حضرتت و ذکرت سرگرم غیر خودت منما و منبع احسانت را از همه‌ی ما منقطع مگردان چه آنکه بی‌نیاز کسی است که تو بی‌نیاز کنی و سالم کسی است که تو از حوادث عالم نگاه داری، جز تو کسی را در مقابل حوادث دفاعی نیست و کسی از سطوت تو بیرون نمی‌رود، به هر چه خواهی درباره‌ی هر کس که بخواهی حکم می‌رانی و به آنچه اراده کنی درباره‌ی هر که اراده کنی فرمان می‌دهی، پس خدایا من تو را حمد و ستایش می‌کنم بر آنچه ما را از بلاهای عالم حفظ کردی و سپاس می‌گویم بر آنچه از نعم عالم به ما عطا کردی، آن‌چنان حمد و سپاسی که حمد تمام ستایش کنندگان عالم را پشت سر گذارد و از آن همه فزون‌تر باشد و زمین و آسمان تو را مملو از حمد حضرتت سازد.
خدایا همانا تویی که بر ما منت داری و نعمت‌های بزرگی را به ما عنایت کردی و بدون عوض نعمت‌های عظیمی را به ما هبه نمودی، تویی که حمد و سپاس اندک بندگان را می‌پذیری، تویی صاحب احسان و نیکویی به بندگان و دارای عطا و نعم بی‌پایان، خدایی جز تو یکتا خدای عالم نیست و بازگشت تمام اهل عالم به سوی حضرتت خواهد بود.