بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی اعیاد شعبانیه
۲۴ تیر ۱۳۸۹
حمد و ستایش مخصوص آن خدایی است که هیچ کس در عالم سر از حکم و فرمانش نتواند گریخت و بخشش او را منع نتواند کرد و هیچ آفرینشی مانند آفرینش او پدید نتواند ساخت. بر هر چیزی توانا است و قدرت کامل دارد.
ای خدای من به لقای تو اشتیاق دارم و به یکتایی‌ات گواهی می‌دهم و به ربوبیتت اعتراف می‌کنم و می‌دانم که تو مربی و پروردگار منی و بازگشت من به‌سوی توست.
ای خدا شهادت می‌دهم، با تمام توجه و کمال جدیت و به‌قدر طاعت و طاقتم، وسعت فکر و معرفتم و با تمام ایمان و یقینم می‌گویم که حمد و ستایش مخصوص توست ای خدای کریم و غفار.
این مناجات و ابراز عشق همراه با اخلاص و یقین که سرچشمه از اشتیاق عارفانه و عاشقانه دارد و نشانگر روحی بزرگ و لطیف و آماده‌ی هرگونه تحملِ سختی و فداکاری در راه معشوق است چه کسی می‌تواند باشد، غیر از سرور آزادگان، معنای عارفان، الگوی عاشقان، سالار شهیدان، اوج بندگان، نمونه‌ی بارز مؤمنان اباعبدالله الحسین (ع). اوست که بندگی را با عشق در آمیخت و تا زمانی که همه‌ی داشته‌های گران‌قدرش و جان و سرش را برای رضای خدا فدا نکرد دلش آرام نگرفت. در این راه برای هدایت و نجات مردم چنان ابراز علاقه نشان داد و تلاشی وافر داشت که تا آخرین لحظه‌ی عمر دمی را آسوده نگذراند. یکی از مناجات‌های زیبای ایشان را در این مورد می‌خوانیم که فرمودند:
ای آفریننده‌ی هستی به آنچه که آفریدی نظر کردم و بزرگی خلقت تو را در همه‌ی آن‌ها دیدم و به یقین رسیدم و بعد به ظاهر مردم نگاه کردم، هیچ‌گونه جای سؤالی در تکامل ظاهری آن‌ها ندیدم و وقتی به باطن آن‌ها توجه کردم عظمت انوار روح را در آن‌ها کاملاً مشاهده نمودم و هیچ‌گونه جای سؤالی در باطن آن‌ها نیافتم. پس آنچه که به‌عنوان خلیفه آفریدی بدون نقص و در تکامل آفرینش غیرقابل وصف است. ولی ای آفریننده‌ی جانم تمام تلاش آنچه که به‌عنوان مأمور انتخاب کردید، برای معرفی این تکامل گذشت و هرگز هیچ‌کدام نتوانستند جز اندکی از مردم را به وجود بزرگ خود آگاه کنند. اکنون من با تو ای پروردگار کریم عهد می‌بندم که تمام تلاش خودم را چون پدرانم در تحقق این امر انجام دهم.
امام حسین این وعده‌ی خود را حقاً به مرحله‌ی اجرا گذاشتند. در کربلا بعد از روزها تلاش در جهت نجات دشمنان از آتش غضب الهی بعد از آنکه آنان را موعظه و نصیحت کردند در روز عاشورا درحالی‌که اشک در چشمان مبارکشان حلقه زده بود به‌طرف دشمن نگاه کرده و فرمودند: خداوندا! تو شاهدی آنچه در توان داشتم انجام دادم و باز هم تلاش خواهم کرد تا آن‌ها را از عذاب تو برهانم اما ما را در مشیت تو راهی نیست.
سلام بر اقیانوس مهر و گذشت و جوانمردی و ایمان. سلام بر سرور کائنات، امام حسین (ع) که چه زیبا مادر گرامی‌شان حضرت زهرا (س) ایشان را توصیف فرمودند، بعد از این‌که ایشان را در آغوش گرفتند فرمودند: سلام بر سری که سرور شهیدان است تپش قلبم در شریان سر میوه‌ی دل رسول خدا (ص) چون رودی خروشان است.
خواهران و برادران امشب به غیر از جشنِ مولودیِ امام حسین (ع) مولود گهر گران‌قدر الهی سید ساجدین، زینت عابدین، مرد مناجات، معلم مکارم اخلاق و دعا امام علی بن الحسین (ع) را نیز جشن بگیریم که همه با صحیفه‌ی سجادیه که گنج گران‌بهای شیعه می‌باشد آشنا هستیم. امام زین‌العابدین (ع) بعد از حادثه‌ی عاشورا با مناجات و دعاهای خود مبارزه‌ای را در خفقان آن زمان انجام دادند که دشمن برای پوشاندن چهره‌ی باطل خود و ناتوانی در مقابل حق برنده‌ی امام که به‌وسیله‌ی مناجات بر سر آنان کوبید، ایشان را شهید کردند و برای به دست آوردن و از بین بردن این کتاب بزرگ جسد فرزند ایشان زید بن علی بن الحسین و یارانش را سال‌ها بر سر دار نگه داشتند.
این است امامت، زمانی با شمشیر و زمان دیگر با دعا و زمانی با علم خود که به تیزی شمشیر بر سر باطل می‌کوبد. ولی متأسفانه شیعه از ایشان انسانی بیمار و گوشه‌نشین تصور دارد درحالی‌که بسیار فعال و رشید و بلند قامت بودند و شباهت زیادی به پدر بزرگ خود امیر مؤمنان داشتند؛ بنابراین تحریف‌هایی که از عملکرد هر یک از معصومین شده در مورد این امام بزرگ نیز شده است.
در این روز جشن میلادِ بزرگ دیگری که اسوه‌ی شجاعت و تقوا، رشادت و ایمان، استواری و وفاداری در پیمان، یاور و اطاعت‌گر واقعی امام عصر خود، قمر منیر بنی‌هاشم ابوالفضل عباس (س) را نیز جشن می‌گیریم و از شخصیت والای ایشان که در پس پرده‌ی مشکی آب پنهان شده چند کلمه‌ای را بیان می‌کنیم.
از روایات این‌گونه بر می‌آید که ایشان فرزندی به نام فضل نداشتند. لقب ایشان به نام ابوالفضل یعنی پدر علم و دانش و ادب به خاطر اخلاق و معرفت ایشان بوده که کمتر از آن سخن به میان آمده.
مادر بزرگوارشان بانوی گرامی ام‌البنین فرمودند: دامن حضرت زینب (س) را گرفتم و از ایشان خواهش کردم که تربیت کودکان من را به عهده بگیرند و او دست محبت خود را از آنان برنمی‌داشتند و در تربیت پسرم ابوالفضل (س) ساعت‌ها متحمل زحمت می‌شدند.
پس می‌بینیم پسر امیر مؤمنان (ع) و برادر امام حسن و امام حسین (ع) و تحت تربیت حضرت زینب کبری (س) بودن چه نتیجه و ثمری را به بار می‌آورد که در کربلا حماسه می‌آفریند و چنان پایداری در راه خدا و دین و قرآن و امامت را به نمایش می‌گذارد که انسان علی‌رغم تحریف‌هایی که از عملکرد ایشان شده به عشق و درک واقعی دین پی می‌برد. ایشان در روز عاشورا وارد رود فرات شدند و قسمتی از آیه‌ی شماره‌ی 249 سوره‌ی مبارکه‌ی بقره را تلاوت کردند که اشاره است به یاران با وفای طالوت در جنگ جالوت، سپس فریاد زدند که تشنگان حقیقت حتی مشتی آب هم نخواهند نوشید تا باطل را نابود کنند و تشنگی آنان با نابودی باطل با شراب شیرین حق پایان می‌یابد.
در این روزهای مبارک ضمن عرض تبریک و تهنیت به پیشگاه امام عصر حضرت بقیة‌الله ارواحنا لک الفدا (عج) از خداوند متعال در شناخت حق و باطل یاری می‌طلبیم و تقاضا داریم ما را در یاری امام عصر خود پایداری و در راه حق استواری عطا فرماید.
در خاتمه سلامی دوباره می‌گوییم بر مخلوقاتی که آمدنشان باعث نشاط زمان بود و رفتنشان موجب دلگیری آن.