بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت حضرت مهدی (عج)
۵ اسفند ۱۴۰۲
سلام بر ساعاتی که به مانند صور در جان عالم به صدا درمی‌آید. آسمانیان به دیدنش می‌شتابند تا در چهره‌ای بنگرند که توصیف آیات کریمه است. آیاتی که مژده از مولودی می‌دهد که بقیة اللّه است و امروز بقیة اللّه آمد تا بندگی پروردگار را به نمایش بگذارد. اُمتش تمنای دیدن چهره‌اش را دارند، چهره‌ای که دیدنش باطل را ذوب می‌کند. باطل از نفس‌ها جدا می‌شود تا عشقی را معنا کند که سرچشمه‌اش خلقت خلیفه است. جانشینی که فرمانده‌ی کل عالم است. آسمان و زمین در اطاعتش سر تسلیم خم کرده‌اند و او فرمانده‌ی جان‌هایی است که از الست آمده‌اند تا اطاعت را به نمایش درآورند. گرچه توان عقلشان رو به زوال است مانند نوری که انسان به دست خود می‌افروزد و هرگاه اراده کند آن را به ظلمت شب تبدیل می‌کند. ظلمت واژه‌ای است که هم اکنون بر قلب‌ها احاطه دارد. زبان‌ها به حمد و ثنا مشغول است تا گمشده‌ی وجود را در جانی جستجو کند که در برهوت اندیشه‌ای که همواره خود را در آیینه‌ی زمان مجاهدی خالص می‌بیند درحالی‌که سلاحی برای جنگ ندارد به میدان می‌رود و با جانی مجروح از نبردی بی‌حاصل باز می‌گردد.
امروز روز مرگ باطل است. پس مژده باد بر حق‌مداران که مولا و سرورشان آمد تا در دولتش عاشقانی را بر کرسی خلافت بنشاند که پادشاه مملکت جانی هستند که به مدال بندگی آراسته شده همانانی که منتظر امر جاء الحق و زهق الباطل هستند تا به دولتی بپیوندند که امامش را می‌شناسند. او را در افسانه‌ی ذهنشان جستجو نمی‌کنند بلکه در کنار خود به مانند هدایتگری می‌بینند که دست یاری‌اش را محکم در دست گرفته‌اند تا گرمای وجودی را حس کنند که ظلمت جانشان را به انوار اختر امامت می‌افروزد.
امروز نیمه شعبان است. زمین و آسمان سپاسگزار رحمتی است که بر کویر جان‌ها به مانند بارانی به وقت بارید تا نهال‌های مخفی از درون خاک جان‌ها سر بر دارد و به درختی تنومند تبدیل شود. شاخ و برگش نشان از طراوت وجودی باشد که نام او را در صندوقچه‌ی جانش به مانند گوهری گران‌بها حفظ نموده و با هر دم و بازدمی او را خوانده به ندای: