بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت حضرت مهدی (عج)
۲۷ اسفند ۱۴۰۰
سلام بر آیینه زمان و آنچه در خود ذخیره نموده تا نسل‌ها بر صفحه‌ی زمان بیایند و از میراثی که به‌واسطه‌ی پدرانشان برایشان باقی‌مانده استفاده کنند. شعبان ماه جدم حضرت محمد (ص) است که در آن ثروت عظیمی ذخیره گردیده تا میراث‌بران زمان بر سر سفره‌ی رحمتش بنشینند و از طعامی تناول کنند که برایشان آماده گردیده.
در طلوع نیمه شعبان آخرین جانشین رسالت و امامت پا بر عرضه‌ی هستی می‌گذارد تا غیب را در قالب انتظار معنا کند. به ملکوت می‌رود تا فرشتگان بر فرمان الهی که فرمود من خلیفه‌ای می‌آفرینم تا جانشین من باشد در زمین آگاه شوند. می‌آیند تا بر چهره‌ی مولودی بنگرند که سال‌ها منتظرش بوده‌اند. مائده‌ای که پیامبران الهی مژده‌ی آن را به یاران و اصحاب خویش داده‌اند تا در سایه‌ی دولتش رنج‌ها به پایان برسد و حق بر کرسی حکومت تکیه زند و منتظران همانانی که عملشان انتظار را تفسیر می‌کند وارد این بهشت عدالت الهی شوند. پس زمان همواره نجوایی با خالق خویش دارد:
یارب بر باری که بر پشتم می‌کشم نظر فرما تا ندای أنا بقیة‌اللّه طنین‌انداز شود. خاکم به لرزه درآید، امانت‌ها آشکار گردد، سال‌های انتظار به پایان برسد، جمال حق از پرده‌ی غیب بیرون آید تا پروردگار اعلام فرماید به مولود نیمه شعبان بنگرید. همان وعده‌ای که در انتظارش بوده‌اید. اینک آیات الهی در قالب اولیه‌ی خویش که همان وحی بود بر جان‌ها تلاوت می‌شود تا ذخایرشان آشکار گردد و امانتی که مانند طوقی دور گردنشان بود از جایگاه خویش فراخوانده شود. این همان وعده‌ای است که همگان در انتظارش بودند تا بیابان جان‌ها از برهوتی خشک به سرزمینی زیبا بدل شود. گذشتگان به آیندگان بپیوندند. دولت حقه بر کرسی خلافت خویش بنشیند. آنانی که در عشق مولای خویش ندبه و زاری سر داده بودند به صفحه‌ی ظهور خوانده شوند. به چهره‌ی مولایشان نظر کنند.
وای بر جانی که توان درک وعده‌ی الهی را ندارد. شب و روزش در پرده‌ی ابهام جانی می‌گذرد که ساعاتش به مانند غباری در زمان محو می‌شود و آنچه باقی می‌ماند نامی است که زمان آن را به یاد نمی‌آورد.
شکر و سپاس بر بارگاه جبروتی خالقی که حق را در مودت به اهل‌بیت پایدار فرمود تا باطل همانند غباری محو شود و حق‌مداران به بانگی که زمان را به لرزه درمی‌آورد فریاد زنند.