بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام هادی (ع)
۲۰ خرداد ۱۴۰۴
حمد و سپاس خدای را که هستی را به نور وجود اولیاء خویش منوّر ساخت و کائنات را به برکت آل محمّد (ص) زینت بخشید و درود و صلوات بی‌پایان بر آخرین پیامبر الهی که همچون ابراهیم خلیل زیست و در آتش نفس‌های سرکش امتش جان مبارکش سوخت ولی در گلستان صبر و استقامت، وجود مبارکش به بهشت الهی پیوند خورد تا همواره مردمان در گلستان نبوت بنگرند و فرزندان نبوت را در آن ببینند و منتظر آخرین گل این گلستان باشند تا بهاری دیگر را مژده دهد.
امشب، شبِ تجلی نوری است که از مشکات نبوت و چشمه‌سار امامت بر گیتی تابید تا چراغ هدایتی باشد در ظلمات غفلت و کج‌روی‌ها. شبی که فرشتگان، قدوم مبارک هادی آل محمد (ص) را بوسه‌باران می‌کنند. او که ولادتش، سرآغاز هدایتی دیگر در ظلمت‌کده‌ی دوران بود. زمانه‌ای که پرده‌های غفلت، دیدگان را تاریك ساخته بود و انحرافات، مسیر را ناهموار. او آمد تا با نور علم و حکمت، صراط مستقیم را نشان دهد و گم‌گشتگان را به منزل حقیقت برساند. از این‌رو ایشان را «هادی» لقب دادند؛ چرا که با گفتار و کردارش، قلوب را به‌سوی حق رهنمون می‌شد و راه رستگاری را آشکار می‌ساخت.
امام هادی (ع) میراث دار علوم اجداد طاهرینش بود و مکتب تشیع را با استدلال‌های قوی و تربیت شاگردان برجسته، استحکام بخشید؛ اما اوج شکوه معارف علوی در کلام ایشان، در زیارت جامعه کبیره تجلی یافته است. این زیارت، اقیانوسی از معارف بلند امامت است که امام هادی (ع) آن را به ما آموخت تا معیار و میزانی برای شناخت امامت، ولایت و مقام والای اهل‌بیت (ع) باشد. در این زیارت، اهل‌بیت (ع) به‌عنوان وارثان پیامبران، راه‌های روشن هدایت و ستون‌های دین معرفی شده‌اند و این ارث عظیم که همراه ایشان است چراغ راهی است برای طالبان حقیقت و میزان سنجشی برای ایمان واقعی و این حقیقتی است که بانوی دوعالم حضرت فاطمه‌ی زهرا (س) این‌چنین آن را توصیف فرموده‌اند:
خاندان نبوت وارثان پیامبران الهی هستند و آنچه به آنان به ارث رسیده است متاعی دست نیافتنی است، متاعی که بهایی ندارد و هرگز خریداری قدرت خرید آن را جز از طریق اطاعت پروردگارش در وجودش احساس نمی‌کند. متاع را می‌بیند، آن را می‌ستاید ولی چون توان خریدش را ندارد دوباره به محل اولیه باز می‌گرداند و این متاع گران‌بها و ارث عظیم در گنجینه‌ی اسرار الهی می‌ماند تا میراث بر خویش را بیابد. کسی که بتواند کالای عشق را در بازار بندگی که وجود باطنی‌اش است ذخیره نماید.
پس خواندن دعا، مناجات و زیارت اگر وجود انسان را از اطاعت مزین نماید رمز و رازش فاش می‌شود و اگر غیر از آن باشد مانند جواهریست که برداشته می‌شود مدتی تماشاگران آن را می‌بینند و مجدداً سر جایش محبوس می‌شود. پس. اطاعت از فرامین قرآن کریم همان مودت است که حجاب بین اهل‌بیت و شیعیان را از میان برمی‌دارد و آنان می‌توانند در پس این اطاعتشان و مقام اهل‌بیت را بشناسند و در اثر این شناخت نجات از خشم الهی را نصیب خود کنند و اگر نتوانند این گنجینه الهی را به دست آورده و حفظ کنند انوار اهل‌بیت را درک نمی‌کنند و در تاریکی جهل واقع می‌شوند. پس دستور به مودت، دوستی دنیایی نیست بلکه دریچه‌ای است که باید بتوانید از آن عبور کنید تا مورد غضب الهی واقع نشوید.
پس، از کلام ایشان می‌توان دریافت که مودت اهل‌بیت (ع) نه یك محبت ظاهری و عاطفی، بلکه رمز ورود به حریم معرفت الهی است؛ پلی است میان ایمان و یقین. آنچه به خاندان نبوت به ارث رسیده، کالای عشق است؛ کالایی که جز با ثروتی به نام اطاعت نمی‌توان آن را خرید و اگر این مودت در ظاهر بماند و به اطاعت نرسد، انسان همچون بیننده‌ای است که گوهری گران‌بها را می‌بیند، ولی دستش کوتاه است. این گوهر دوباره به صندوق اسرار باز می‌گردد تا وارث حقیقی‌اش را بیابد. وارثی که در میدان بندگی، جان را سرمایه کند، نه زبان تن را.
اینك در این شب مبارک دل‌هایمان را روانه‌ی بارگاه ملکوتی امام هادی (ع) در سامرا می‌کنیم و از آستان پر مهرشان می‌خواهیم برایمان دعا کنند تا بتوانیم لایق مودتی حقیقی شویم و ما را مدد نمایند تا در زمره‌ی وارثان گنجینه‌های الهی گردیم.
مولا جان، یا ابالحسن؛ به حرمت عشق و محبت خاص و ویژه‌ای که فرزند گرامی‌تان، اباصالح المهدی (عج) به شما دارند، از خداوند بخواهید تا پرده‌ی غیبت را کنار زند تا دیده‌هایمان به نور حضورشان روشن گردد و دل‌هایمان در مسیر حق، استوار و بیدار بماند. به امید اجابتش فریاد می‌زنیم: