بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام محمد باقر (ع)
۲۴ بهمن ۹۹
حمد و ثنا خداوند رحمان و رحیم را سزاوار است که می‌بخشد و مهربانی می‌کند. فقیر را غنی و ذلیل را به عزت می‌رساند. ضعیف را قوی، گمراهان را هدایت، توبه‌کنندگان را نجات و دشمنانش را عذاب می‌کند. آن خدایی که زندگان را روزی و مردگان را به‌سوی خود می‌خواند و جاوید است و پایانی ندارد. گریزگاهی از فرمانروایی‌اش نیست. بازگشت همه به‌سوی اوست. نیست معبودی قابل‌ستایش و سپاس جز ذات کبریایی‌اش.
خطبه را با مناجات پر از معرفت و عرفان و توحید از امیرمؤمنان علی (ع) آغاز کردیم و پی می‌گیریم با سلامی از سرور عالمیان حضرت زهرای مرضیه (س) که فرمودند: خداوند کریم امر فرموده که او را با نام‌های نیکو بخوانید و با یا رب یا رب حمد و ثنای پروردگار را در جانتان وارد کنید تا در قیامت که از خاک بلند می‌شویم توان بردن اسماء اش را داشته باشیم. سلام نامی است که پروردگار امر فرموده، ای یاوران من جانتان را با سلام فرشتگان بیارایید تا جام جانتان از آنچه اندوخته‌اید به سخن درآید آنگاه رازی از پرده‌ی غیب آشکار شود. مرا با نام‌های نیکو بخوانید. گاه توان عقل قادر به درکش می‌باشد و گاه آن را به فراموشی می‌سپارد. ساعات عمرش در مدار رحمتی بی‌منتها طی می‌شود. اینک او را به ضیافتی مژده می‌دهند، آیا صاحب نام را می‌شناسید. زبان‌ها به تکلم گشوده می‌شود: یا رب به من بنگر که چگونه آن زبانی را که به حمد گشوده بودم اینک به ثنا تو را می‌خواند تا در گشودن اسرار جانش او را مدد نمایی. ای یاور درماندگان به جانی که همواره سر بر خاک نهاده تا خاک جانش را بشناسد نامی بیاموز تا گنجینه جانش اسرار خویش را نمایان کند.
پس با این فرموده‌ی سرور عالمیان حضرت زهرای مرضیه (س) متوجه شدیم که باید حمد و ثنای پروردگار را با زبان و دل چنان در وجود باید وارد کنیم تا با جان بیدار شده در قیامت همراه گردد. همان‌گونه‌ای که اولیاءِ ما نه تنها جانشان بلکه خاکشان نیز آغشته و مطهر به حمد و ثنای پروردگار است و نور حاصله از آن، چنان خواهد درخشید که موجب حیرت خاص و عام خواهد شد که در این شب مبارک به میلاد یکی از ایشان در این خانه‌ی نور حضور داریم.
ایشان شکافنده‌ی علوم و وارث انبیاء، پنجمین اختر آسمان امامت و ولایت امام محمد بن علی ملقب به باقر (ع) هستند که اول رجب سال 57 هجری در مدینه‌ی منوره به دنیا آمدند. امام محمدباقر (ع) آخرین یادگار و شاهد غیبی لحظه به لحظه‌ی نهضت کربلای جدشان اباعبداللّه الحسین (ع) بودند، با چشم مبارکشان امت جد مبارکشان رسول خاتم حضرت محمد (ص) را دیدند که به دلیل دور شدن از فرهنگ غنی اسلامی به جهالتی مبتلا گردیدند که رگ حیاتشان را بریدند و اهل‌بیت پیامبر(ص) را مورد آزار قرار دادند و آن را پیروزی فرض کردند و این جهالت و دور شدن از فرهنگ اسلامی حاصل دسیسه و فتنه‌ای بود که از جانب حکام ظالم و جنایتکار و دنیاپرست آن‌چنان بر حقایق و عقل آنان به حیله رخنه کرده بود که حق را باطل و باطل را حق تصور می‌کردند و شیطان و نفس اماره بر آنان غلبه کرده بود. در نتیجه امام محمدباقر (ع) در طول عمر گران‌قدرشان نسب به آگاهی دینی و فرهنگ‌سازی و تربیت علمی با اصلاح باورهای غلط امت مسلمان تلاش بی‌وقفه‌ای کردند و لحظه‌ای از این کار دست برنداشتند که حاصلش تربیت علمای زیادی بود که در شهرهای مختلف کشورهای اسلامی پخش شده و مردم را با علم و دین آشنا کردند.
اینک ما در این شب مبارک ضمن عرض تبریک و تهنیت به پیشگاه مولا و سرورمان امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) به مناسبت میلاد جد بزرگوارشان امام محمدباقر (ع) ابراز می‌داریم:
مولا و امام و ولی‌نعمت ما، بشریت مخصوصاً امت مسلمان به جهالتی سخت‌تر و تاریک‌تر از زمان امام محمدباقر (ع) دچار شده است. ما را دریابید که قلبمان آکنده از غم و اندوه از این همه باورهای غلط و کج‌روی‌ها و ظلم و جنایت و فتنه و فساد و کفر و نفاق است. در این عصر پر از فتنه و بی‌دینی و کشتن و حرمت شکستن مسلمانان باعث افتخار شده. جان عالم به فدای قلب نازنینتان که با دیدن این مردم پر از غم و اندوه است. ولی حکمت به تأخیر افتادن ظهورتان را خداوند حکیم و مهربان و شما سرور و مولایمان بهتر می‌دانید و ما جز شکایت و دعا برای ظهور راهی نمی‌شناسیم. پس با چشمی اشک‌بار و جگری سوخته فریاد می‌زنیم:
اللهم عجل لولیک الفرج
اینک با این روز مبارک ماهی را آغاز کردیم که سرشار از خیر و برکت است. در مورد بزرگی و فضیلت این ماه چه زیبا امیر مؤمنان علی (ع) فرمودند که: آنگاه که پروردگار جهان اراده فرمود تا زمین را بیافریند و روزها و شب‌ها را برایش مقرر فرمود، اراده کرد تا موجودی را خلق کند که در این ساعات زندگی کند و روزهایی را بپیماید که مانند یکدیگر نباشد. پس در ماه‌ها فزونی نهاد تا گنج‌های معنوی آن استخراج شود؛ مانند ماه رجب که یکی از آن گنج‌هاست که با عبادت و اطاعت گنج‌های معنوی آن استخراج می‌شود و جوینده‌ی گنج باید توانمند باشد و گنج خود را ارزان نفروشد. دل را به صاحب آن بسپارد تا مرتب به آن جلای الهی بزند تا آیینه‌ای باشد برای رؤیت نور. نور ظلمت‌ها را از بین ببرد و وجودها را آماده‌ی دیدار حق کند پس شکر پروردگار کریم را که ما را به حسنات این ماه بزرگ توسط مولا و اماممان معرفت بخشید. امید است که از آن بهره‌ی وافر کسب کنیم، انشا اللّه.