بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی ولادت امام حسن عسکری (ع)
۱۸ دی ۹۵
حمد و سپاس پروردگار رحمان و رحیم را سزاست که آفریننده‌ی جان‌هاست، جان‌هایی که با شکرش به دریای بیکران محبت و احسانش داخل شده و عزت یابند، عزتی که همه‌ی مخلوقات در برابرش سر تعظیم فرود آوردند، پس شکر پروردگار یکتا را که هدایت خویش را بر جان بندگانش هدیه فرمود تا همواره بر سر سفره‌ی احسانش بنشینند و از رزق ملکوتی‌اش جانشان را متنعم کنند؛ نیست معبودی جز خداوند یکتا که رحمتش فریادرس بندگان، احسانش یاری کننده‌ی درماندگان، بخشاینده‌ی گنه‌کاران، روزی دهنده‌ی خورندگان و آرامش دل مؤمنان است.
آرامشی که قلب مؤمنان را مشتاق الیه راجعون می‌کند تا در جوار حق شیرینی بندگی را در کام خود عسل مسما کنند و غربت زمین را به فراموشی بسپارند همان‌گونه‌ای که سرور عالمیان حضرت زهرا (س) فرمودند: پروردگار عالم با زبان نور با بندگان سخن می‌گوید پس اگر جانی توان درکش را در حیاتش بیابد قادر خواهد بود قدرتی را شکوفا کند که هزاران کلام شیرین را در پرتوی بندگی به نمایش درآورد. زبان نور همان زبانی است که ظلمت قیامت را می‌شکافد و بدون آنکه به اطراف نظر کند پیشاپیش صاحبش به حرکت درمی‌آید. آنانی که به وعده‌ی پروردگار رسیده‌اند می‌گویند: شکر خالق یکتا را که زبان عملمان را به سخن درآورد تا همگان به آن بنگرند درحالی‌که سکوتش گویای فراقی دردناک است؛ شتابان دعوت پروردگارشان را لبیک می‌گویند تا به وعده‌گاهی برسند که همواره در الیه راجعون منتظرشان بوده همان‌گونه‌ای که خداوند سبحان در قرآن کریم وعده فرموده: روزی که مردان مؤمن و زنان مؤمن را بینی که نورشان پیشاپیش و در سمت راستشان می‌رود در آن روز بشارتتان به بهشت‌هایی است که در آن نهرها روان است و در آن جاوید خواهید ماند و این کامیابی بزرگی است و می‌گویند سپاس خدایی را که هر وعده که به ما داد راست بود آن زمین را به میراث به ما داد و اکنون در هر جای بهشت که بخواهیم مکان می‌گیریم، عمل کنندگان را چه مزد نیکویی است.
اینک ما در این شب مبارک به شکرانه‌ی میلاد نور امامت، تجلی انوار در زمین و قیامت، امام و ولی بر حق، یازدهمین اختر امامت و ولایت، عالم و زاهد، باتقوا و با وقار، حضرت امام حسن عسکری (ع) در این مکان مقدس حضور پیدا کردیم فرصت را غنیمت شمرده گوشه‌ای از فضایل ایشان را نقل می‌کنیم.
این امام همام در هشتم ربیع‌الثانی سال ۲۳۲ هجری به دنیا آمد و مدت ۲۲ سال همراه با پدر بزرگوارشان امام هادی (ع) و شش سال امامت خود را در زندان و یا در تبعید به سر برد به همین دلیل شیعیان به سختی با ایشان ملاقات می‌کردند ولی با این وجود لحظه‌ای از هدایت مردم و آماده‌سازی شیعیان برای دوران غیبت فرزند گرامی‌شان منجی عالم، جوهر هستی، اباصالح المهدی (عج) غافل نشدند. در این رابطه یکی از مناجات‌های زیبای ایشان را بازگو می‌کنیم:
بار الها قلبم، دریای اتصال به سرچشمه‌های لطف توست، چشمه‌هایی از اعماقِ وجودها پس نوشندگانش جرعه‌ای برمی‌دارند تا لبِ سوخته از عطش را نمناک کنند؛ جرعه‌ی اول را می‌نوشند تا طعمش را حس کنند و سپس سر را بر چشمه می‌گذارند تا عطششان فرو نشیند و جانشان سیراب گردد و اکنون امت جدم بر سرچشمه‌ی لطفِ بارگاه پر عظمتت نشسته‌اند تا لبی نمناک کنند و تو ای پروردگارم، جان عطشناکشان را مهمانِ سلسبیل لطفت بنما تا کویرِ سوخته‌ی سال‌های هجران، به گلستانی از وصل بدل شود و عطر و بوی بهشت، به مشام بهشتیان همچون پیراهن یوسف باشد که دیدگانِ نابینای دهر را بینا کند تا شیفتگان وصلت بر دامن حق چنگ زنند و سیاهی و تباهی را افسانه‌ای بخوانند که در داستان‌های گذشتگان، برای همیشه به فراموشی سپرده شود.
بله چه زیبا فرمودند، مگر می‌شود در این زمانه جرعه‌ای از چشمه‌ی لطف و احسان الهی مولا و سرورمان یوسف زهرا نوشید و تشنه‌تر به نگاه و محبت ایشان نشد.
در این شب مبارک ضمن عرض تبریک و تهنیت به ساحت مقدس امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) به وجود مبارکشان ابراز می‌داریم:
وصال و قرب الهی زمانی میسر است که هجرانتان به وصلی مبارک بدل شود و حق به‌وسیله‌ی شما جلوه کند و باطل به فراموشی سپرده شود و حق‌مداران با شما عصاره‌ی نبوت و هستی جاودانه گردند و برای تحقق این آرزو فریاد می‌زنیم: