بسم الله الرّحمن الرّحیم
مناجات چهارم صحیفه سجادیه
مناجات خواهش کنندگان
ای خدایی که هرگاه بنده‌ای از او سؤال کند عطا خواهد کرد و هرگاه امیدی به او داشته باشد به امیدش می‌رساند و هرگاه بنده‌ای به او رو آورد مقربش می‌گرداند و هرگاه علناً معصیتش کند بر گناهش پرده‌پوشی کند و آن را بپوشاند و هرگاه بر او توکل کند امورش را کفایت کند.
ای خدا آن کیست که وارد بر تو شد و درخواست مهمانی کرد و تو مهمان نوازی نکردی؟ و آن کیست که به امید عطای تو به درگاهت فرود آمد و به او احسان نکردی و محرومش ساختی؟ آیا نیکو است به نومیدی از درگاهت برگردم؟ و حال آنکه من جز تو مولا و سروری که به لطف و احسان معروف باشد نمی‌شناسم؟ چگونه به غیر تو امید داشته باشم و همه‌ی خیر و نیکی‌ها به دست توست؟ و چگونه آرزومند دیگری باشم و حال آنکه آفرینش و حکم و فرمان‌بر خلق مخصوص تو است؟ آیا از تو قطع امید کنم با آنکه قبل از درخواست از فضل و کرمت به من احسان کردی یا تو مرا به نیازمندی مثل خودم محتاج می‌کنی؟ درحالی‌که به رشته‌ی لطف تو چنگ زده‌ام.
ای خدایی که ارادتمندان به رحمت تو سعادت یافتند و آمرزش طلبان دچار عذاب و رنج و بدبختی نشدند، ای خدا چگونه من تو را فراموش کنم و حال آنکه تو همیشه به یاد من می‌باشی؟ و چگونه از تو غافل شوم و تو پیوسته مراقب منی؟ ای خدا من به دامان کرمت دست انداختم و برای نیل به عطایت دامن آرزویم را باز نموده‌ام پس ای خدا مرا خالص گردان به یگانه پرستی خالصت و مرا از برگزیدگان بندگانت قرار ده، ای آنکه هر گریزنده‌ای به او پناه می‌برد و هر جوینده‌ای به او امیدوار باشد، ای بهترین امید، ای کریم‌ترین کسی که از او درخواست توان کرد.
ای خدایی که سائل را محروم نمی‌سازد و آرزومند را مأیوس نمی‌کند، ای خدایی که درگاهش به روی درخواست کنندگان باز و حجابش را به روی امیدواران برطرف ساخته است.
ای خدا به کرمت که بر من منت گذاری و از عطایت آنچه را که چشمم بدان روشن شود کرم فرمایی و از امیدواری به درگاهت آن‌قدر به من عطا کنی که موجب آرامش دلم گردد و از علم و یقین آن‌قدر کرم فرمایی که آسان شود بدان بر من مصیبت‌های دنیا و برافتد بدان از بینایی‌ام پرده‌های کوری به رحمتت ای مهربان‌ترین مهربانان.