بسم الله الرّحمن الرّحیم
مناجات دوازدهم صحیفه سجادیه
مناجات عارفان
ای خدا زبانها از رسایی ستایش تو آن‌چنان که شایسته‌ی جلالت باشد کوتاه است و ناتوان و عقل‌ها از ادراک کنه جمالت عاجز و دیده‌ها از نزدیکی به انوار جمالت و نظر به جلوه‌هایت خسته و نابینا و برای مردم راهی به سوی شناخت و معرفت خودت قرار ندادی جز به اظهار عجز و درماندگی از معرفت و شناختت.
ای خدا ما را از آن بندگانت قرار ده که نهال‌های شوق لقایت در باغچه‌ی سینه‌هایشان ریشه کرده و سوز محبتت سراسر قلب آن‌ها را فرا گرفته پس آنان در آشیانه‌های افکار عالی پناه یافته و در بوستان قرب و شهود می‌خرامند و از سرچشمه‌ی محبتت با جام لطف می‌آشامند و در نهرهای صدق و صفا درآیند به تحقیق پرده از دیده‌های ایشان برداشته شده و ظلمت شک و تردید از عقاید و نهادشان برطرف گشته و نفوذ شک بر دل‌های ایشان و درونشان منتفی شده و سینه‌هایشان گنجایش شناخت و معرفت را پیدا کرده و برای سبقت جستن به سعادت و نیکبختی در زهد منشی همت‌های ایشان تعالی یافته و نوشیدنشان در چشمه‌ی کردار گوارا شده و خوش است در مجلس انس سرّشان و ایمن است در جایگاه ترس و هراس راهشان و مطمئن است با بازگشت به رب الارباب جانشان و یقین آورده به پیروزی و رستگاری روحشان و روشن است با نظر به محبوب دیده‌شان و با دستیابی به خواسته‌ها و رسیدن به آرزوها آرامش یافته است خاطرشان و در فروش دنیا و آخرت، سودبخش بوده است تجارتشان.
خدایا چه لذت‌بخش است که یاد تو با الهام خطور کند بر دل‌ها و چه شیرین است اندیشه‌هایی که در پرده‌های غیب به سوی تو سیر می‌کند و چه خوش طعم است طعم محبتت و چه گوارا است شربت قربت.
پس خدایا ما را از راست‌گوترین عارفانت و شایسته‌ترین بندگانت و راست‌گوترین پیروانت و با اخلاص‌ترین بندگانت قرار ده، ای بزرگ، ای بزرگوار، ای کریم، ای بخشاینده به حق رحمت و عطایت ای مهربان‌ترین مهربانان.