بسم الله الرّحمن الرّحیم
درس سوم
۷ اردیبهشت ۱۳۹۱
4 جمادی الثانی 1433
سلام و درود بر جان‌هایی که همواره مشتاقِ رب العالمین است تا در لقای خالقش به کمالِ آنچه به او وعده داده است نزدیک شود؛ کدام جان، مورد بحث است؟ جانی که مهمانِ مباحث بود و شنونده‌ی فرمان، اکنون آماده گردیده تا جانِ مشتاق را بر سرچشمه‌ی لطف الهی مهمان کند، سفره‌ی احسان را باز می‌کنیم؛ به درونش می‌نگریم؛ غذاهای متنوع و لذیذ منتظرمان است؛ کدام را بیشتر دوست داریم؟ در ذائقه‌ی ما به چه غذایی خوشمزه گفته می‌شود؟ به سفره نگاه می‌کنیم؛ یکی از غذاها را انتخاب کرده مشغول خوردن می‌شویم؛ اولین لقمه را می‌جویم؛ مزه‌اش را دوست داریم پس می‌خوریم تا وقتی که دیگر جای نگه داریش را نداریم؛ همان غذای خوشمزه، رمز جانمان است؛ از سر سفره بر می‌خیزیم؛ نگاهی به سفره می‌اندازیم، از چه غذاهایی باید دست کشید! نمی‌توانیم برویم؛ به سفره نزدیک می‌شویم؛ ذخیره، کامل است باید برخیزیم و برویم؛ نعمت‌های بی‌شمار را رها می‌کنیم و می‌رویم؛ آنچه را که بلعیده‌ایم را فراموش می‌کنیم و مشغول اندیشیدن به مسائل پیش رو می‌شویم؛ تا گرسنگیِ بعدی، نیازمان برطرف شده پس نیاز، جانمان را به طرف هدف می‌کشد و نتیجه را مشخص می‌کند.
شاگردانی موفق هستند که میزان را در برخورداری از نعمت‌ها رعایت کنند و با زمان‌بندی که کُدِ جانشان و زندگی دنیوی است حرکت کنند. اکنون مباحث را به درون این کد می‌بریم و در هدفمان مشغول سیر می‌شویم. همان‌گونه که متذکر شدیم شناختِ هدف، شناسنامه‌ی عمر است؛ شناسنامه را ورق می‌زنیم؛ به عکسمان نگاه می‌کنیم به هویتمان که نشان دهنده‌ی زمانِ عمرمان است، عمری که جبرِ زمان، در آن تعیین کننده‌ی عمر رفته و یا نیامده است. مجدداً تمرین را شروع می‌کنیم؛ پروردگارا، می‌خواهم رازم را فاش کنم؛ متوجه شدم کی هستم؛ به باطنم سفر کردم و عجایبی را دیدم که شما شاهد آن هستید پس کمکم کنید تا عکسِ جدیدی بر شناسنامه‌ی جانم بزنم و فرسودگی را به فراموشی بسپارم چون شجره‌ی جانِ من بر قانون بقا استوار است و فنا در آن راهی ندارد. مبنای بحث را در بقا ادامه می‌دهیم و همراهانمان را به تفکر دعوت می‌کنیم. اگر بتوانید در بقا، نامتان را بشناسید توانسته‌اید نعمتِ زمان را درک کنید و زمان، با کسانی همراه است که در آن جاودانگی را هدف خویش سازند.
اکنون سر تسلیم بر سفره‌ی احسان الهی فرود می‌آوریم و با دستانِ گیرنده‌ی نعمت اعلام می‌داریم:
یا رب، بر جانی که همواره بر خود فنا را ترسیم نموده رحمت آور تا طعمِ بندگی‌ات را به جانِ مشتاقش بچشاند.