بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شهادت حضرت زینب (س)
۲۵ دی ۱۴۰۳
شکر و سپاس پروردگاری را سزاست که همواره چلچراغِ هدایت را بر نفس‌های بندگان خویش فروزان فرمود تا رهروان حقیقت را از سرداب‌های غیبتِ جانشان به حضورِ درگاه ملکوتی‌اش فراخواند تا خویشِ خویشتن را بیابند و آنگاه که یافتند سپاسگزار خالق خویش باشند و سلام بر روزها و دقایقی که در آن نوید نجات و رهایی را مژده می‌دهد، رهایی از افسون نفس اماره و بازگشت به سمت خالق خویش که همواره آغوش خود را جهت توبه و بازگشت بندگان گشوده است. اما سؤال این است که بعد از توبه در چنین روزهایی به مانند 15 ماه رجب باید چه راهی را پیمود و خانه‌ی وجود را چگونه ساخت تا بتواند در مقابل طوفان و سیل نفس اماره دوامی جاودانه داشته باشد.
بانوی دو عالم حضرت زهرا (س(در این‌باره می‌فرمایند: انسان در طول حیات خود بارها به گودال جهل سقوط می‌کند و عاقبتش را هم می‌داند ولی ترسی در وجودش حس نمی‌کند چون غیب عمل را نمی‌بیند ولی آفریدگار یکتا گودال‌های سقوط نفس را در قرآن کریم معرفی فرموده و انسان را از سقوط در آن بر حذر فرموده ولی پرتاب در آن گودال‌ها که خطرناک‌ترین گودال‌ها است برای عموم مردم سهل و آسان است و مرتباً به عمق آن سقوط می‌کنند و در تاریکی و جهل به بازی با زباله‌های نفس مشغول می‌شوند و به اخطارهای کتاب آسمانی توجهی نمی‌کنند و به آینده‌ای امیدوار هستند که گناهانشان با توبه پاک شود و رستگار شوند درحالی‌که کسی که در گودال می‌افتد مجروح می‌شود اگر نجاتش بدهند زنده می‌ماند ولی جای جراحتش از بین نمی‌رود و با دیدن آن خاطره‌ی سقوط زنده می‌شود. توبه طنابی است که انسان را از گودال بیرون می‌آورد ولی درمان نمی‌کند، درمانش فقط با مداوای نفس است. بهشت و جهنم هر دو دارای حرارت است. حرارتی که سوزندگی‌اش برای وجود انسان قابل تحمل نمی‌باشد. حرارت جهنم که پوست شکم را می‌سوزاند، حرارت جهل است که در شکم ذخیره می‌شود و ذخیره کردن مواد منفجره باعث نابودی است ولی آنچه از سپاس و شکر و معرفت الهی ذخیره می‌شود در بهشت تبدیل می‌شود به انوار رحمت الهی که حرارتش جز با توفیق پروردگار قابل تحمل نمی‌باشد. پس به آیات الهی ایمان بیاورید و از آن اطاعت کنید تا در بهشتی قرار بگیرید که حرارت عشقش وجودهای نزدیک به آن را بسوزاند و در عمر زمینی خود در گودال‌های نفس لوامه سقوط کنید تا اولیاء الهی بالای سرتان با دست مهربان شفاعتشان حاضر شوند و یار و هم‌نشین کسانی شوید که پروردگار عالم فرمودند: بهترین دوستان هستند و رفیقانی که در کنارشان نعمت‌های الهی نمایان می‌شود و لذت‌ها به معنای واقعی پیوند می‌خورد.
پس در این روز عزیز که به نام بزرگ بانوی عالم حضرت زینب کبری (س) مزین است از درگاه پر مهر خداوند کریم می‌خواهیم که ما را از توبه‌کنندگان واقعی درگاهش قرار دهد تا دیگر در راهی غیر از رضایت و خشنودی او قدم برنداریم. آری امروز مصادف است با پرواز منور حضرت زینب کبری (س) که در تمام لحظات عمر به غیر از رضایت پروردگار چیزی نگفتند و عملی انجام ندادند و در این راه همه‌ی سختی‌ها و مصائب را به عشق رسیدن به قرب الهی عاشقانه تحمل کردند، ایشان کوه استوار صبر و شکیبایی بودند. قلبشان اقیانوس مهر و عاطفه در برابر حق بود و مقابل باطل همچون کوهی استوار که در راه شام حضرت امام سجاد (ع) به حضرت زینب چنین فرمودند که:
عمه جان پرچم این امانت در دستان شماست که ذوالفقار را بارها بوسیده‌اید و هر بار که لب مبارکتان را بر تیغه‌ی ذوالفقار می‌گذاشتید امیر مؤمنان (ع) می‌فرمودند: آفرین بر زبانی که برندگی‌اش از ذوالفقار خطرناک‌تر است، جان کفر را می‌درد و جگرش را پاره‌پاره می‌کند پس بر آنچه مأمور هستی عمل کن. جان عالم به فدای قلب سوخته‌ی حضرت زینب کبری (س) که با وجود آن همه غم و اندوه حق را چنان بر سر باطل کوبید که در تاریخ جاودانه شد.
اینک در این روز حزن و اندوه ضمن عرض تسلیت به ساحت مقدس مولایمان امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) از بیانات عمه‌ی گرامی‌شان مدد می‌گیریم که به دوستدارانشان فرمودند: مودت به اهل‌بیت ارث عظیمی است که بهای دینتان است؛ به یک ساعت و دو ساعت و یک روز و ده روز ختم نمی‌شود. مودت، کلید بازگشتتان از این سرزمین غریب است.
پس به فرموده‌ی حضرت زینب (س) مودت به اهل‌بیت فقط به عزاداری‌ها و مولودی‌ها ختم نمی‌شود بلکه مودت عمل به دستورات قرآن کریم و اطاعت و یاری امام عصر در مبارزه با باطل درون و بیرون ماس. پس همان‌گونه‌ای که حضرت زینب (س) در ادامه می‌فرمایند تا دیر نشده با تمام داشته‌های خود در این راه قدم گذارید، با جان و مال و فرزند مهاجرت کنید تا پروردگار جان‌هایتان را بخرد، این خرید و فروش همان است که پروردگار فرمود به این خرید و فروش شاد می‌شوید. شادی‌تان را با طعم عصاره‌ی هستی جاودانه کنید و او را بخوانید: