بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه شهادت حضرت زهرا (س) (روایت اول)
۲۸ دی ۹۹
سلام بر آینهی زمان و آنچه در خود ذخیره نموده تا دیدگان بر حوادثی بنگرند که هماکنون در جانشان در جریان است. امروز حکایتی را در دل پنهان نموده که جان عاشقان حق را به محفلی ملکوتی میخواند، محفلی که میزبانش جبرئیل امین است. او به دیدار سرور عالمیان آمده است. ای سیدهی زنان عالم من حامل پیغامی از جانب پروردگار هستم. خداوند کریم فرمودند: به آنچه آفریدم نامی را آموختم تا خلیفه را بشناسند. همگان به لحظهی دیدارش آنچنان مسرور شدند که انتظار معنای خویش را در شعلهی عشقش جاودانه نمود پس پرده از این راز برداشته شد. به حضرت آدم (س) فرمان داده شد تا نامها را بر فرشتگان آشکار کند و حضرت بر نامی آنچنان شیفته گشت که سؤال کرد یا رب بر این فرزندم جام جانم از رحمتی لبریز شد که توان توصیف آن را ندارم و پروردگار فرمود: او میوهی جان حق است. شجرهی وجودش از آبی سیراب گشته که نامش را کوثر نهادم تا زمین خلیفهاش را بشناسد. او مدتی مهمانش خواهد بود. وای بر امانتداران این گنجینهی عظیم، چگونه توان درک این گوهر پروردگار را نداشتند. او هدیهای بود از جانب خداوند رحمان تا حق چهرهاش را با نامش از پردهی زمان خارج کند. نام با عظمتش ملکوت را چونان گردبادی در هم میپیچد و شما در محفلی جمع شدهاید که قلبتان از حوادثی غمگین است که این گوهر بیهمتا را از کاشانهاش به مکانی که به آن تعلق داشت برد تا زمان شاهدی باشد بر غمی که هرگز از جان لحظههایش جدا نشد.
چگونه دلی توان کشیدن این هجران را در خود سراغ دارد جز قلب حق که امروز با دخت رسولش به مناجات مینشیند. ای بهترین نعمت پروردگارم، دورانهای گذشته مشتاق آمدنت بود و آیندگان در حسرت کوچ ملکوتیات. زمان در تمام لحظاتش بر این غم خواهد گریست تا فرمان پروردگار قلبش را در برقراری حق و زدودن باطل از این بار مصیبت رهایی بخشد.
دولت عشق برپا شود و بار دیگر عطر و بوی ملکوتیان خاک را عطرآگین کند. انتظارها پایان پذیرد و منادی اعلام فرماید: کجایند عاشقان فرزندان رسول خدا (ص) تا به وعدههای حق مسرور شوند. وعدهای که فرمود: بقیة اللّه خیرٌ لکم إن کُنتم مُؤمنین. مؤمنینی که جانشان را از بازیچههای شیطان میرهانند تا سینههایشان میراث دار ارث عظیم کوثر الهی شود. سخنانش را به گوش جان بشنوند و اعلام دارند گرچه توان پاسخ نداریم ولی از لطفی مسروریم که هرگز امتی آن را تجربه ننموده. ما در محفلی مینشینیم که جانمان از نعمتش مسرور است پس مددمان کنید تا قدردان لطفی شویم که درکش برای آیندگان نیز دشوار است.
شما را به مدد میخوانیم تا توان برداشتن این امانت عظیم را با انتظار فرج بیابیم و همواره شما را بخوانیم به دعای: