بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبهی شهادت امام هادی (ع)
۱۲ اردیبهشت ۹۳
بار خدایا حمد و ثنا در خور عظمت و بینیازی توست که صاحب همهی نعمتها و رحمتهایی که آفریدی و روزی دادی، بخشیدی و مهربانی کردی، بدی و خوبی را الهام نمودی، عطا کردی و افزودی پس هر که به غیر تو امید بست نا امید شد و هر که از غیر تو عزت جست خوار گشت. نیست معبودی جز ذات اقدست.
بار الها ماهی را آغاز نمودم که مقدمهای است بر ماه پیامبرت، افضل اوصیا، حضرت محمد (ص) و ماهت ماه رمضان پس به من توفیق عبادت و صبر شکرگزارانت و عمل دوستدارانت، یقین عابدانت را عطا کن و یاریم کن عملی را انجام دهم که خیر و ثواب و نجات دنیا و آخرت در آن باشد.
سلام و صلوات بر رسول اکرم، واسطهی خیر و برکت، حضرت محمد (ص) و بر خاندان پاکش و سلام بر دورانها و بر امانت جانشان؛ همانهایی که آمدند تا نقش را معنا کنند؛ نقش استوار بندگی، پس پردهی جانشان را گشودند تا همگان در آینهی روحشان نمادی از خلقت را شاهد باشند آنگاه دست توانمندشان را گیرندهی دستهایی نمودند که نشانیشان را پروردگار در کتاب آسمانی قرآن کریم اعلام فرموده همانانی که نقش روحشان نقشی استوار است نقشی که سازندهی جان خلیفه است پس شکر پروردگار کبریایی و قدرتمند و آفریننده که خود فرمود:
بزرگوار خدایی که سلطنت ملک هستی به دست قدرت اوست و بر هر چیزی تواناست خدایی که مرگ و زندگانی را آفرید که شما بندگان را بیازماید تا کدامیک نیکوکارتر است و او مقتدر و آمرزندهی گناهان بندگان است بندگانی که همواره حیاتشان را با انوار پروردگارشان جاودانه میسازند و دست محبتشان را بر جانهایی میگشایند که مودت را جز به عمل نمیآرایند.
پس به فرمودهی سرور عالمیان، حضرت صدیقهی کبری فاطمه زهرا (س) شرط مودت عمل به دستورات خداوند در قرآن کریم است که در آن صورت است که دستهای قدرتمند اهلبیت به یاری بندگان خواهد آمد و نجات و سعادت دنیا و آخرت را در پی دارد در غیر این صورت نه تنها مودتی پذیرفته نیست بلکه توحید نیز پذیرفته نخواهد شد پس باید فریاد کرد وای بر احوال دشمنان اهلبیت که چه سیه روز و بد فرجام هستند.
ما در این روز به سوگ یکی از اختران آسمان امامت در این کوی عشق نشستهایم که آن شهادت دهمین اختر امامت و ولایت، هدایتکننده، ثابت و عادل، عالم و هادی، حضرت امام علی نقی است. فرصت را غنیمت داشته گوشهای از زندگانی پربرکت ایشان را بازگو میکنیم.
نام آن بزرگوار علی و لقبهای مشهورشان نقی و هادی است. عمر شریف ایشان چهل سال بود. در نیمهی ذیالحجه سال 212 متولد و در سوم رجب سال 254 به دست معتزر عباسی لعنت الله مسموم و به شهادت رسیدند. مدت امامت ایشان سی و سه سال است. هفت ساله بودند که حضرت امام جواد (ع) پدر گرامیشان شهید شدند و امامت به ایشان منتقل گردید. سیزده سال در مدینه به سر بردند و متوکل عباسی که امیر مؤمنان علی (ع) در نهج البلاغه او را شقیترینِ خلفای عباسی به شمار آورده ایشان را جبراً به بغداد آورد. در مدت بیست سالی که وجود مبارکشان در بغداد بودند متوکل لعنت الله هم ایشان را به زندان میانداخت و هم در زمانیکه امام در خارج از زندان بودند نیز به آزار و اذیت ایشان میپرداخت.
حال ضمن تسلیت به ساحت مقدس فرزند گرامی امام هادی، امام و مولایمان اباصالح المهدی (عج) مزین میکنیم این خطبه را به فرازهای از زیارت جامعهی کبیره که از زبان مبارک امام هادی است که سرشار از نکتههای پر مغز و ادب حضور و معرفی جامع و کامل اهلبیت است که در فرازی در شناخت اهلبیت آمده است که:
شما ای خاندان نبوت و جایگاه رسالت و حجتهای خدا بر اهل دنیا و آخرت، خداوند کریم شما را عزت داد به هدایت، برگزید به خلافت، امین داشت به سر و حکمت و قرار داد شما را پایههای توحید، پاک کرد از بدیها و شما دعوت کردید مردم را به امر به معروف و نهی از منکر و جهاد با مال و جان و فرزند در راه خدا پس مولا و سروران من، به راستی که گناهانم پاک نشود مگر به شفاعت شما چون خداوند کریم شما را مأمور هدایت و نجات ما قرار داد پس یاریمان کنید تا از آلودگیها پاک شده و رستگار شویم.