بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شهادت امام موسی کاظم (ع)
۲۷ خرداد ۱۳۹۱
حمد و سپاس، پروردگار کریم را سزاست. خداوندی که هیچ کس، در هیچ حالی، نمی‌تواند به حدّ کمال، شکر و سپاس او را بجا آورد. چون شکرِ بندگان نیز نعمت و احسان اوست پس بر آن نیز شکری واجب است. هر کس هر قدر هم در طاعتش بکوشد باز هم در مقابل آنچه شایسته‌ی فضل اوست، اندک است پس سپاسگزارترین بندگانش از شکرش عاجز و عابدترین ایشان در طاعتش ناتوان، پس هر که را بیامرزد از کرم و احسان است و خشنودی‌اش از بندگان، از مهربانی و فضل اوست.
پس خدایا تو را حمد و ستایش می‌کنیم بر آنچه از نعمت‌های عالم که به ما عطا فرمودی آن‌چنان حمد و سپاسی که حمدِ تمام ستایش کنندگانِ عالم را پشت سر گزارد و از آن هم فزون‌تر باشد و زمین و آسمانِ تو را مملو از حمدِ حضرتت سازد. خدایا همانا تویی که بر ما منت داری و نعمت‌های بزرگی را به ما عنایت کردی و ما را به وسیله‌ی اولیاء و برگزیدگانت هدایت فرمودی و سعادت بخشیدی که امتِ آخرین ایشان، یعنی خاتم انبیا و افضل اوصیاء حضرت محمد مصطفی (ص) باشیم و باز، عزت ما را افزودی که دوستدارِ اهل‌بیت و فرزندانِ طاهرینش باشیم، نه از دشمنان و بد خواهان آن‌ها و نه از کفران نعمت کنندگان.
سلام و برکات الهی در دو عالم، عالم ظاهر و عالمِ باطن که باعث رشد و نموِ آفریده‌های خویش است، آنانی از این برکات برخوردارند که جرقه‌های اتصال را در جان‌هایشان افروخته‌اند و لحظه‌ای را بدون یادِ پروردگارشان نگذرانند.
خدایا ما امروز به درگاهت، به‌واسطه‌ی یکی از این برکات رو آورده و امید داریم در دنیا و آخرت به آبروی او ما را آبرومند سازی که او ولی تو، فرزند ولی‌ات، حجت تو، فرزندِ حجتت، صفیِ تو، فرزند برگزیده‌ات، امین تو فرزند امینت و نور تو در تاریکی‌های زمین است یعنی امام موسی کاظم (ع).
سلام بر شما ای امامِ هدایت، صاحبِ علم دیانت و تقوی، خزانه‌دارِ دانش پیامبران، معدن وحی و صاحب علم یقین. امام شایسته، عابد و زاهد، مولای ما موسی بن جعفر (ع)، رحمتِ خدا و برکاتش بر شما باد.
خواهران و برادران همان‌گونه‌ای که می‌دانید با انتخابِ امیر مؤمنان علی علیه السلام و امامان بعد از او در غدیر به‌عنوان جانشین پیامبر، تمام امیدهای منافقین در برگرداندن عقایدِ دوره‌ی جاهلیت و از بین بردن دینِ اسلام بعد از پیامبر به یأس تبدیل شد، در نتیجه، آنان چاره‌ی کار را در فریب مسلمانان سست عنصر و جاه طلب دیدند و به ظاهر، موفق هم شدند ولی غافل از اینکه کسی را توان آن نیست که مانعِ اراده‌ی خداوند توانا شود چون امیر مؤمنان و امامان بعد از ایشان نسبت به افشاگری و هدایت مردم، همتِ فراوان داشتند در نتیجه یکی بعد از دیگری تبعید و زندانی و شهید شدند ولی در همه حال از آنان ضربه خردند و ترسیدند که نمونه‌اش، امام موسی کاظم (ع) است که هارون عباسی با وجود اینکه سال‌ها ایشان را در زندان نگهداری می‌کرد ولی باز هم از امام می‌ترسید و این ترس به قدری بود که در زندان، ایشان را مسموم و شهید کرد چون امام و امامت را نمی‌شناخت و تصور می‌کرد که می‌تواند خورشید را در سیاه چال، زندانی کند و فرموده‌ی خداوند کریم را در قرآن که فرموده: این‌ها غافل‌اند، می‌خواهند نورِ خدا را با دهان خاموش کنند را نفهمید. لعنت الله علی قوم الظالمین.
امام موسی کاظم (ع) همچون پدران پاک و نیاکانِ خود، بر آزارها شکیبا بود، آنچه از جانب خدا به عهده داشت به خوبی انجام داد. برای مردم، احکام خدا را تلاوت و امر به معروف و نهی از منکر می‌کرد و عالم و عادل و صادق بود و با اخلاصِ تمام در راه خدا جهاد کرد و شهید شد.
در این روز بزرگ دست به دعا بر می‌داریم که:
بار الها ما را از پیروان فضایل اخلاقی و توحیدی و عبادیِ امام موسی کاظم (ع) قرار بده.
بار الها امام موسی بن جعفر (ع) سال‌ها زندان را تحمل کرد که به ما راه و رسم زندگی بیاموزد پس یاری فرما که این تعلیمات را به درستی درک کرده و به آن عمل کنیم.
بار الها در ظهورِ انتقام گیرنده‌ی راه و خونِ امامان و افشا کننده‌ی شخصیت واقعیِ آنان، امام زمان (عج) تعجیل بفرما.