بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شهادت امام رضا (ع)
۲۸ آبان ۹۶
حمد و سپاس پروردگار کریم را که حائل است بین قلب و انسان و نزدیک‌تر است از رگ گردن. دانا و آگاه است از راز سینه‌ها و پوشیده نیست هیچ نهان و آشکاری بر او پس ستایش خاص اوست همان‌گونه‌ای که در قرآن کریم خود فرمود: خدا را بستایید بدان هنگام که به شب در می‌آیید و بدان هنگام که به صبح در می‌آیید، سپاس او راست در آسمان‌ها و زمین به هنگام شب و به هنگامی‌که به نیمروز می‌رسید؛ زنده را از مرده بیرون آرد و مرده را از زنده و زمین را پس از مردنش زنده می‌سازد و شما نیز این چنین از گورها بیرون شوید و از نشانه‌های قدرت اوست که شما را از خاک بیافرید تا انسان شُدید و به هر سو پراکنده گشتید.
این حمد و ستایش و توصیف عاشقانه و زیبا را سرور عالمیان حضرت زهرای مرضیه (س) چنین توصیف فرمودند: سلام جامی است که پروردگار عالم در قالب جان‌ها جا می‌داد تا توان عقلی آدمیان به اسرارش آگاه شود. زمین جان را با الطافش به سخن درآورد تا حرارت عشق را این‌گونه بیان کند: ای جان، به حرکت درآمدی تا نامت را بشناسی؛ تو را بنده خواندند آیا توان درکش را داری؟ بنده کیست؟ آمدنش را به همگان مژده دادند؛ عجله کنید او خلیفه‌ی شماست به دیدارش بروید، در مقابلش به سجده درآیید، او جانشین خالقتان است. همه پرسیدند: نامی ندارد؟ ندا آمد او بنده است؛ در بند عشقی که حرارتش توان خورشید را به خود اختصاص داد؛ زبان گویایش به حمد و ثنای پروردگارش به سخن درآمده تا رازهای درونش را آشکار کند پس سر بر سجده‌ی اطاعت می‌گذارد: یا رب، جانم به تب و تاب بارگاهی می‌سوزد که رحمتش کلید خلقت است پس مرا بنده‌ای شایسته بر این بارگاه بفرما تا همواره با جانی سلامت از خوی حیوانی تو را بستایم و بر این ستایش مغرور شوم زیرا تمام هستی را به سخن درآورم که من خاکی ناچیزم که به امر پروردگارم شکوفا شدم.
بله این شکوفایی خلیفه در مقام بندگی را چهارده معصوم هر کدام با تدبیری مربوط به زمان خود به زیبایی به نمایش آفرینش گذاشتند که ما در این شب حزن و اندوه به شهادت عاشقانه و عارفانه‌ی یکی از آنان دور هم جمع شدیم که ایشان هشتمین حجت بر حق الهی ثامن‌الحجج امام علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) هستند که در این فرصت گوشه‌ای از فضایل و شأن و مقام بزرگ ایشان را بازگو می‌کنیم.
دشمنانِ اهل‌بیت پس از رسوایی و ننگِ سنگینی که از حماسه‌ی عاشورا نصیب آنان شد از دشمنی آشکار و رو در رو با امامان دوری کرده سعی داشتند با فریب افکارِ عوام، خود را دوستدار اهل‌بیت و مورد تأیید ایشان معرفی نمایند؛ با مکر و حیله و به‌وسیله‌ی عوامل خود، این موضوع را بین شیعیان و دوستداران منتشر نمودند ولی این غافلان نه تنها آیه‌ی کریمه‌ی قرآن که خداوند فرمود: وَ مَکَرُوا وَ مَکَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَیْرُ الْماکِرِینَ را نادیده گرفتند بلکه قرآنِ ناطق بودنِ امامان که برگزیدگان خداوند رحمان بودند را نیز باور نداشتند در نتیجه در دام نیرنگ و حیله‌ی خود با تدبیر امامت به مقتضای زمانه‌شان، گرفتار و رسوا شده و برای سرپوش گذاشتن بر این رسوایی، با نامردانه‌ترین حربه‌ی مبارزه که فقط از ترسویان بر می‌آید با مسموم کردن، آنان را به شهادت رساندند.
امام علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) دوره‌ی امامتشان مصادف بود با مکارترین و جنایتکارترین غاصبین از خاندان عباسی، یعنی مأمون لعنت الله بود که امام رضا (ع) را به اجبار از مدینه به مرو آورد و ولیعهد خود نمود. او با این حیله می‌خواست هم‌شأن و مقام ایشان را در بین شیعیان کم کند و هم امام را تحت کنترل خود قرار دهد غافل از اینکه امام رضا (ع) با تدبیر خود آن ملعون را در گودال نیرنگ خودش سرنگون و رسوا نمود و در نتیجه مأمون لعنت الله علیه ایشان را در جمعه‌ی آخر ماه صفر سال 203 هجری قمری به شهادت رساند و پیکر مطهرشان در مشهد مقدس دفن شد.
پس می‌بینیم امامت با عملی که نشئت گرفته از علم الهی است ضمن تحمل همه‌ی رنج‌ها و سختی‌ها که دشمنان دین و قرآن و امامت با آنان می‌کردند لحظه‌ای از هدایت و امر به معروف و نهی از منکر امت مسلمان غافل نشده و مبارزه‌ی مخصوص هر دوره را با غاصبین و باطلین می‌نمودند و در این راه با جان و مال و همه‌ی داشته‌های خود قیام می‌کردند همان‌گونه‌ای که امیر مؤمنان علی (ع) برای امام حسن (ع) پیش‌بینی فرمودند که: همواره این دست تنها به میدان خواهد رفت همانند جدمان ابراهیم خلیل که نمرودیان و فرعونیان را پشت سر گذاشت تا جلوه‌ی حق را جاودانه سازد، فرزندان من نیز همانند جدشان به جنگ باطل خواهند رفت و با تدبیری که در رسالتشان نهفته است چهره‌ی باطل را در هم خواهند کوبید تا خون پاکشان پرچم حق را برافرازد و به زمانی متصل کند که پیروان و شیعیانشان به دنبال وارث حقیقی رسالت حرکت کنند و درحالی‌که از محضرش دور باشند دست مهربانش را در شعله‌های کفر زمان در دست گیرند تا همانند یاران من نامشان در ملکوت بدرخشد و پیامبر به آنان به‌عنوان وارث ارثی بنگرد که از اولین تا آخرین جز به محبت خاندانش به زندگی ادامه نداده‌اند و افتخارشان نام با برکت فرزندان رسول خدا بوده است.
اینک ضمن عرض تسلیت به ساحت مقدس مولا و سرورمان امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) به تمنا به وجود مقدسشان ابراز می‌داریم ای وارث حقیقی رسالت، ای منجی عالم بشریت، ضربان حیاتمان به عشق و محبت اهل‌بیت و شما سرور و مولایمان در سینه می‌تپد و افتخارمان نام با برکت شماست پس یاری‌مان کنید جزءِ امتی باشیم که پدر بزرگوارتان امیر مؤمنان توصیف فرمودند.
در خاتمه فرموده‌ی گهرباری از امام رضا (ع) نقل می‌کنیم، امام رضا (ع) امام رئوف در حرم مقدسشان به زائرین نظر لطف دارند مخصوصاً آنانی که خود را به پنجره‌ی فولاد بسته‌اند، خود ایشان در این مورد فرمودند: جدم رسول خدا (ص) ما فرزندان خویش را بر صدقه‌ای که پروردگار سفارش فرموده فرمان داده است که فقیر را مران چه در حرم باشد و یا غیر حرم ولی نام انسان بر سنگ قبرش نشان از اتمام حیات دارد درحالی‌که آن اتمام آغاز حیات است پس بیماری و مرگ دو واژه‌ی غریب است که همگان از آن می‌گریزند درحالی‌که آنچه منتظرشان است بزرگ‌تر از اندیشه‌ای است که مرا در نجاتش می‌خوانند پس همواره می‌آیند و می‌روند با حلقه‌ی اشکی که به دریای الطاف الهی متصل است آن زمان که در حرم جانشان مرا می‌خوانند و یا در جایگاهی که به دست خویش بنا نموده‌اند.
و در مورد امام عصر سفارش فرمودند: ای مهمانان کوی عشق از جویبارش که همچون عسل مصفاست بنوشید و شیرینی‌اش را ذخیره‌ی تلخی جدایی از مکانش زیرا نفسی در آن مددکار است که هر تپش قلبش عالمی را معنا می‌کند پس نامش را دوست بدارید و بر جایگاهش افتخار کنید.
اینک می‌رویم تا ماهی را آغاز کنیم که اولین روز امامت عصاره‌ی نبوت و امامت بقیة‌الله ارواحنا لک الفدا در آن واقع شده است، امامی که ثانیه‌های عمر جز به اقتدارش سپری نمی‌شود پس با نامش عمر و جان و حیاتمان را برکت بخشیم و هر لحظه فریاد زنیم: