بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شهادت امام رضا (ع)
۴ بهمن ۱۳۹۰
حمد و ستایش خداوند یکتا و سبحان را سزاست که نیست معبودی جز ذاتِ اقدس و بی‌شریک او در پرستش و ثنا. ملکِ هستی و ستایشِ خلق، مختص اوست و همه چیز در تسلیمِ فرمانش. حکم و اقتدارش در همه‌ی کائنات جاری است. رحمتش واسع، برکاتش نازل، فضل و احسانش وافر، هستی و نیستیِ خلق به دست قادر و توانای اوست و همه‌ی موجودات، او را به بزرگی یاد می‌کنند آن‌گونه‌ای که خود فرمود آن‌سان که درخور ذاتِ بزرگوار و با عزت و جلال اوست.
صلوات و تحیت و سلامِ خداوند کریم بر واسطه‌ی فیض، حضرت ابوالقاسم، محمد مصطفی (ص) و بر خاندانِ پاک و گرامی‌اش، بر امامان و راهنمایان و هدایتگران و چراغ‌های تاریکی و پرچم‌داران علم و تقوا و کمال باد که آخرینشان، منجی عالم بشریت، امام و ولیِ مطلق و بی‌مثال، حضرت اباصالح المهدی (عج) هستند.
و سلام، سلام گنجینه‌ای است که در سینه‌ی مؤمن نهفته است تا چراغی باشد که به‌واسطه‌ی آن، جان مرده منور گردد و انسانِ آرمیده، با نامش از دل خاک برخیزد و با کلامش به لحظه‌ای بپیوندد که وعده‌ی حق است، وعده‌ای که جانِ منتظر، در شوقش مانند رودخانه‌ای خروشان است که گاه با غرشش به دنبالِ نامش می‌گردد و گاه، دیگران را به تماشای خویش می‌خواند تا او را بشناسند و به هنگامِ دیدارش، خاطره‌اش را به ذهن بسپارند.
آری چنین عاشقانی را فقط در خاندانِ نبوت می‌توان سراغ کرد، مخصوصاً امیر مؤمنان علی (ع) و سرور عالمیان، حضرت زهرا (س) و امامان معصوم که هر یک در رسیدنِ به وعده‌ی حق، سر از پا نشناخته چنان عاشقانه و به یاد ماندنی به لحظه‌ی دیدار و وعده‌گاه شتافتند که زمان، آن لحظه را چنان جاودانه نمود که جز آن را به یاد ندارد.
حال در این روز، به زمانِ دیدار یکی از آن عاشقان نزدیک می‌شویم که ایشان هشتمین اختر آسمان ولایت و امامت، معلم و مروج دین، معدنِ کلمات پروردگار کریم، صندوق انوار الهی، ثامن‌الحجج، امام علی بن موسی‌الرضا (ع) می‌باشند که با جامِ زهری که لقاء و رضایت الهی را به دنبال داشت به دیدار حق شتافتند.
در این فرصت گوشه‌ای از فضایل و شأن و مقامِ بزرگ ایشان را بازگو می‌کنیم.
دشمنانِ اهل‌بیت پس از رسوایی و ننگِ سنگینی که از حماسه‌ی عاشورا نصیب آنان شد از دشمنی آشکار و رو در رو با امامان دوری کرده سعی داشتند با فریب افکارِ عوام، خود را دوستدار اهل‌بیت و مورد تأیید ایشان معرفی نمایند؛ با مکر و حیله و به‌وسیله‌ی عوامل خود، این موضوع را بین شیعیان و دوستداران منتشر نمودند ولی این غافلان نه تنها آیه‌ی کریمه‌ی قرآن که خداوند فرمود: وَ مَكَرُوا وَ مَكَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ الْماكِرِينَ را نادیده گرفتند بلکه قرآنِ ناطق بودنِ امامان که برگزیدگان خداوند رحمان بودند را نیز باور نداشتند در نتیجه در دام نیرنگ و حیله‌ی خود با تدبیر امامت به مقتضای زمانه‌شان، گرفتار و رسوا شده و برای سرپوش گذاشتن بر این رسوایی، با نامردانه‌ترین حربه‌ی مبارزه که فقط از ترسویان برمی‌آید با مسموم کردن، آنان را به شهادت رساندند. امام علی بن موسی‌الرضا (ع) دوره‌ی امامتشان مصادف بود با مکارترین و جنایتکارترین غاصبین از خاندان عباسی، یعنی مأمون لعنت الله، امام نیز مانند پدرانشان عمل نموده و مأمون را با همه‌ی حیله و افکارِ شیطانی‌اش شکست داده و رسوا نمودند.
حال این خطبه را مزین می‌کنیم به فرموده‌ی سرور عالمیان، مادر هستی، حضرت زهرای مرضیه (س) که فرمودند: فرزندانِ رسول خاتم، شجره‌ی طوبی هستند که پروردگار عالم فرمود شاخ و برگش در بهشت است و همواره آنچه از آن شجره می‌روید توحیدی خالص است که هر کس بِدان تکیه کند درختِ جانش از خطر پوسیدگی و نابودی در امان می‌ماند و همواره با طراوتی که از بهشت به همراه دارد زمینِ وجودش با طراوت است که خزانی را به یاد نمی‌آورد؛ پس باغبانِ جانی باشید که با شجره‌ی طوبی همراه است و به شاخه‌ی آن متصل تا بتواند عجایبِ جانی را ببیند که از آن در غفلت است و همچنین جانتان را منتظرِ بارور شدن نوری کنید که سال‌های عمرتان را برای دیدارش برکت بخشیدید پس منتظر مأموران الهی بمانید تا مژده‌ی آمدنش را با عذابِ باطل بیاورند و جانِ جهان را منور به نوری کنند که در آن مرده‌ای یافت نمی‌شود، همگان زندگانی هستند که نسیمِ رحمت را بر جانشان خواهند نشاند.
خواهران و برادران، در این روز بزرگ از خداوند کریم عاجزانه بخواهیم همان‌گونه‌ای که سرور عالمیان حضرت زهرا (س) فرمودند در ظهور مولا و سرورمان، امام زمان (عج) که انتظار دولتش به عمرمان برکت بخشید را با عذاب و در هم شکستن باطل مژده داده و تعجیل فرماید تا جانِ مرده‌مان، با نسیمِ رحمت الهی زنده و شاداب گردد.
حال دست به دعا برمی‌داریم:
بار الها امام رضا (ع) به‌واسطه‌ی واقع شدنِ بارگاه ملکوتی‌اش در این سرزمین، شریک غم‌ها و شادی‌های ما و زیارتش، تسلایِ دل غم‌دیده‌ی ما از ظلمی که به اهل‌بیت شده است می‌باشد. پس به حرمتِ ایشان، در ظهور مولایمان تعجیل بفرما.
بار الها ما را از شیعیانِ واقعی که در مودتِ اهل‌بیت کوشا بودند قرار بده.
بار الها ما را از معرفت و شناخت چهارده معصوم در دنیا و شفاعتشان در قیامت برخوردار بفرما.
بار الها چشمان گنه‌کار ما را با دیدار ولی و مولایمان منور بفرما.