بسم الله الرّحمن الرّحیم
خطبه‌ی شهادت امام حسن عسکری (ع)
۱۱ بهمن ۱۳۹۰
حمد و سپاس از آن خداوند رحمان، غفار و ستار است؛ خداوندی که رحمانیتِ خود را بر مخلوقات قرار داد و ناامیدی از آن را خطا اعلام فرمود. پروردگارا ببخشا که جز تو بخشنده‌ای نیست، یاری کن که جز تو یاوری نیست، به فریاد برس که جز تو فریادرسی نیست، پناه ده که جز تو پناهگاهی نیست، چون تویی تکیه‌گاه و امید دهنده و نجات‌بخش ما. از تو گشایش می‌طلبیم و رستگاری می‌جوییم و از درگاه با کرامتت درخواست می‌کنیم که بر پیامبر گرامی‌ات، حضرت محمد (ص) و خاندانش درود فرستی که ما در این شب به‌وسیله‌ی ایشان به آستان عظیم و کریمت توسل می‌جوییم و آنان را شفیع خود قرار می‌دهیم.
سلام، سلامتیِ نفس در پاکی و طهارتِ جانی است که سلامت است از بیماری‌هایی که در صندوقچه‌ی جان به امانت می‌ماند و گذشتِ زمان، بر کهولتش می‌افزاید، زمانِ رفتن، سر می‌رسد، صندوقچه باز می‌شود و ملکوتیان برای تماشا می‌آیند تا غنیمت‌های جان را با خود به عرش ببرند و سلام بر جانی که آنچه ذخیره نموده گنجی بوده از فطرتش.
پس در این شبِ بزرگ از خداوند متعال در تزکیه و پاکیِ نفس از بیماری‌ها و آلودگی‌ها یاری می‌طلبیم تا در وقتِ رفتن از این دنیا به فرشتگان، جان با طهارتی را عرضه کنیم که خداوند سبحان در الست به ما عطا فرموده بود.
حال در این شب به سوگ جانی می‌نشینیم که طهارتش، ملکوتیان و فرشتگان را حیران نموده، آن جانِ یازدهمین اختر امامت و ولایت، عالم و زاهد و با تقوا و با وقار و عفت و حیا، ابا محمد، ابن رضا، حضرت امام حسن عسکری (ع) بود که به اعتراف دوست و دشمن، مظهرِ ابهت پروردگار عالم، ابهت اهل‌بیت و ابهت اسلام بود. امام حسن عسکری (ع) دارای کرامات زیادی بودند که یکی از این کرامات، فرهنگ‌سازی، تعلیم و آماده‌سازی شیعیان برای دوران غیبت فرزند بزرگوارشان، امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) بودند. امام به شیعیان آموختند در صورتِ عدم حضور فیزیکی امام عصرشان چگونه از برکات وجود مقدسش برخوردار شوند؛ امام حسن عسکری (ع) این مهم را با تحملِ سختی‌ها و مشکلات و با انجام تمرینات و دادن سفارش‌های خاص به شیعیان آموختند. معتمد عباسی در هشتم ربیع‌الاول سال 206 هجری، ایشان را مسموم و به شهادت رساندند. لعنت الله علی قوم الظالمین من الاولین الی یوم الدین و پیروان آنان باد.
در شب شهادت این امام همام گوشه‌ای از سخنان و سفارش‌هایشان به شیعیان و دوستداران اهل‌بیت را بیان می‌کنیم و از خداوند متعال در انجام آن‌ها مدد می‌جوییم. ایشان فرمودند: که اگر اعلام می‌کنید که شیعه‌ی ما هستید پس همان‌گونه که اسمِ ما زینت شماست تقوا را پیشه‌ی خود کنید تا برای ما اهل‌بیت، شما هم زینت باشید. مودت و محبتِ مردم را به‌سوی ما جلب کنید و از گناه و زشتی پرهیز کنید تا مایه‌ی ننگ ما نباشید.
اکنون ضمن عرض تسلیت به پیشگاه مولا و سرورمان، اباصالح المهدی (عج) به مناسبت شهادت پدر بزرگوارشان با دلی سوخته از این غمِ بزرگ حضورشان اعلام می‌داریم: مولای ما، ای مرهم جگر پاره‌پاره‌ی ما از ظلم و جنایتی که غاصبینِ حق، بر پدرانتان روا داشتند؛ به فریادِ ما برس که دیگر طاقتمان تمام شده تا کی شبِ شهادتشان قلبمان را آتش بزند و باطلین و پیروانشان ادامه‌دهنده‌ی جنایت و خیانتِ پدرانشان باشند؟
حال که به اولین روزِ امامت مولایمان نزدیک می‌شویم این خطبه را مزین می‌کنیم به سخنان گهربار مادر گرامی‌شان، سرور عالمیان حضرت زهرای مرضیه (س) که فرمودند: ای‌کاش می‌توانستم همچون آبِ با برکت، دانه‌های نهفته را بیرون بیاورم تا نهان شدگان در خاک در چهره‌ی حق بنگرند و بر برقِ چشمانش، کرسیِ حق را ببینند و در گرمای سینه‌اش عشقی را که در حرارتش، سوزاننده‌ی باطل است و دستِ مهربانش رازقِ الهی است که گرسنگانِ حق را اطعام می‌کند و نامش درفشِ دینی است که در قیامت، کرسیِ حق، بر آن تکیه می‌کند و پروردگار عالم می‌فرماید: ای محمد، تو را دینی ارزانی داشتم که کامل‌ترین آیینم بود و فرزندی که آن را کوثر خواندم و فرزندانش را جانشینانِ تو اعلام کردم و هدایت را در دینت جاودانه فرمودم و درفشِ هدایت را به دست آخرین وصی دادم و امر فرمودم: «بقیّة اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ» آنچه برایتان باقی گذاشتم بهترین متاع آفرینش است.
در خاتمه یکی از مناجات‌ها و دعاهای امام حسن عسکری (ع) که در مورد منتظرینِ فرزند گرامی‌شان ایراد فرمودند را بیان می‌کنیم ایشان فرمودند: بار الها قلبم، دریای اتصال به سرچشمه‌های لطف توست، چشمه‌هایی از اعماقِ وجودها پس نوشندگانش جرعه‌ای بر می‌دارند تا لبِ سوخته از عطش را نمناک کنند؛ جرعه‌ی اول را می‌نوشند تا طعمش را حس کنند و سپس سر را بر چشمه می‌گذارند تا عطششان فرو نشیند و جانشان سیراب گردد و اکنون امت جدم بر سرچشمه‌ی لطفِ بارگاه پر عظمتت نشسته‌اند تا لبی نمناک کنند و تو ای پروردگارم، جان عطشناک‌شان را مهمانِ سلسبیل لطفت بنما تا کویرِ سوخته‌ی سال‌های هجران، به گلستانی از وصل بدل شود و عطر و بوی بهشت، به مشام بهشتیان همچون پیراهن یوسف باشد که دیدگانِ نابینای دهر را بینا کند تا شیفتگان وصلت بر دامن حق چنگ زنند و سیاهی و تباهی را افسانه‌ای بخوانند که در داستان‌های گذشتگان، برای همیشه به فراموشی سپرده شود.
ما نیز دست به دعا برمی‌داریم که:
بار الها شکر گزاریم که با وجودِ ناسپاسی امتِ آخرین پیامبرت، بهترین گهر را برایشان نگه داشتی پس در عطای نعمت بی‌همتای خود به ما منتظرین، تعجیل فرما.
بار الها ما را جزء باور کنندگان و یاورانِ ایشان قرار بده.
بار الها کفر و فساد و ظلم، دنیا را فرا گرفته، با ظهورِ دولت حق، جهان را از لوثِ وجود آنان پاک فرما.