بسم الله الرّحمن الرّحیم
(محرم 1444 ه.ق- حرکت به سوی نور)
خطبه‌ی شب دوازدهم
۱۹ مرداد ۱۴۰۱
سلام بر کعبه قبله‌گاه عشاق، عابدان و ذاکران، بندگان مخلص که به سویش نظر کرده، ابراز بندگی و سوز هجران آغوش پر مهر پروردگارشان را در قالب عبادت کرده و کعبه در جانش به امانت نگه می‌دارد. برای ساخت آن خداوند به حضرت ابراهیم (ع) چنین فرمود که: مکان خانه را بر ابراهیم آشکار کردیم و گفتیم: هیچ چیز را شریک من مساز و خانه‌ی مرا برای طواف کنندگان و به نماز ایستادگان و راکعان و ساجدان پاکیزه بدار و چون ابراهیم و اسماعیل پایه‌های خانه را بالا بردند گفتند: ای پروردگار ما، از ما بپذیر که تو شنوا و دانا هستی.
بله این‌چنین شد کعبه میعادگاه عاشقان و دلباختگان و بندگان عارف و عاشق پروردگار کریم که به سویش مشتاقانه بشتابند و شکرگزار خداوند رحمان شوند که محلی را برای عشق‌بازی و ابراز حرارت هجران خالقشان عطا فرموده تا تسکینی بر قلب جدا شده از آغوش پر مهرش باشد ولی افسوس چنین نشد. نفس‌های بد و شیطان خانه را با بت‌ها ظاهری و باطنی آلوده کردند. پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) آن‌ها را شکسته، کعبه را در ظاهرش از لوث بت‌ها پاک کردند ولی کسانی که برای طواف آمدند در وجودشان بت‌هایی از نفس اماره و شیطان همراه داشته و دارند که برگرفته از نفس بد و جهالتشان است. پیامبر (ص) و اهل‌بیتش مخصوصاً امامان سعی و تلاش زیادی در مورد هدایت و نجات آن‌ها کردند که نه‌تنها اثری نبخشید بلکه کمر همت به آزار و شهید کردن آنان بستند. در حال حاضر بزرگانشان در کنار ترک کعبه که خداوند آغوش خانه‌اش را برای امیر مؤمنان (ع) باز نمود ایستاده، فتوا به کشتن شیعیانش می‌دهند. این بغض و کینه از پدران جاهل و گمراه آنان ریشه دارد همان‌طور که یزید به حضرت زینب (س) گفت من بعد از نیم قرن، انتقام جنگ بدر را از شما گرفتم پس آزارها و شهادت‌های امامان و اهل‌بیت پیامبر (ص) سرچشمه از دشمنی‌های دوران جاهلیت بوده و هست. وجود مقدس پیامبر، خاتم رسولان، حضرت محمد (ص) جانی که پیام‌آور قرآن کریم بود تا زمان‌ها از پی یکدیگر بیاید و برود. امت‌ها بر صفحه‌ی زمان ظاهر شوند. هدایت را در میراث نبوت اهل‌بیتش بجویند. در دریای احسانش غوطه‌ور شوند. گرمی وجود با برکتش را در قلبشان احساس کنند و اینک سال‌ها از رسالتش می‌گذرد. نام مبارکش گره‌گشای جان‌های در بند شیطان نفس می‌شود تا معنای هدایت بر همگان آشکار گردد. هدایتی که پرچم‌دار حق است و باطل در آن راهی ندارد پس چگونه است که امام حسین و اهل‌بیتش با فدا کردن جان و فرزند حماسه‌ای آفریدند تا زنده کننده‌ی جان‌های در بند شیطان و نفس باشد ولی افسوس که نشد.
همان‌گونه‌ای که امام حسین (ع) برایمان فرمودند این‌طور نیست پس خوب توجه کنید تا به واقعیت آن آگاه شویم که فرمودند: ای گوش‌هایی که در سرتان مشغول شنیدن واقعیتِ نهضتی است که به یادش دور هم جمع می‌شوید، خود را معرفی می‌کنید و می‌گویید: من عزادارِ حسینم؛ پس امامتان حضرت اباعبدالله به آنچه می‌گویید واقف است؛ آیا او را در محبتِ جانتان می‌بینید؟ اگر می‌بینید، این‌گونه بگویید: ای فرزند پیامبرم، سال‌هاست که در ایامِ محرم با تو عهد بسته‌ام که با دوستت دوست باشم و با دشمنت بجنگم ولی خوار و ذلیل دشمنت، شیطان شدم، جانم را به دستش دادم و او مرا که عاشقت هستم به خطا کشاند و با قهقهه‌ای گفت: این بیچارگان، خیال‌بافانی قهارند که حقیقت خونت را به بهایی اندک می‌فروشند، مردم را به گریه وا می‌دارند و شیطان را به خنده؛ جانشان را در فراقت، زخم می‌زنند و روحشان را به خدمت من در می‌آورند؛ من روحشان را می‌خرم و بهایش را در ظرفِ غذایی به ودیعه می‌گذارم که از آتشِ قهر الهی در اجاق‌ها می‌جوشد تا مردمان را با نام تو اطعام کند درحالی‌که با نام من اطعام می‌کند؛ ای وای بر احوالشان که از عشقت بر سر و سینه می‌زنند و با خوردنِ غذای من، از نماز می‌گریزند، می‌خوابند و معنای نهضتت را در گناه گم می‌کنند و باز منتظرِ محرمی دیگر می‌شوند.
ولی ای مهمانان خانه‌ی مقدس و پر برکت مولایمان امام عصر و زمان، اباصالح المهدی (عج) بدانیم و باور کنیم که شهیدان کربلا مهمان‌نوازانی مهربان هستند. آنچه از سفره‌ی پربارشان بر زمان وارد می‌شود برکت و احسانی است که توان عقل‌ها قادر به درکش نمی‌باشد پس سفره‌ی پیشکشی حق‌مداران را می‌بندد تا سفره‌ای را بگشاید که خود به سلیقه‌ی خویش آراسته است. روزهای پُر شور کربلا نوید عشقی است که از الست به همراه همگان است. جانی که پاره پاره می‌شود تا زبان عشقش عالم را حیرت‌زده کند. سینه‌ها به لرزه درآید. دست‌ها برای به صدا درآمدن حق بالا رود و بر سینه‌ای فرود آید که مشتاق آمدن دولت حقه است پس با سوزی که جان‌ها با آن زنده می‌شود او را می‌خواند به نوای:
اللهم عجل لولیک الفرج
در خاتمه‌ی مراسمات محرم امسال، ضمن شکرگزاری از خداوند کریم به خاطر عطای برکت به عمرمان و سپاس و تشکر از مولایمان به‌واسطه‌ی عنایت خاص و خطبه‌های گوهربارشان و از مداحان عزیز با انتخاب اشعار زیبای واقعیت نهضت عاشورا. همچنین تشکر و قدردانی می‌کنیم از خادمین عزیز که در آماده‌سازی و پاک‌سازی و انتظامات بی‌وقفه تلاش نمودند. برای همگی طلب اجر کثیر داریم و از شما مهمانان عزیز که با وجود سبزتان به مجالس رونق بخشیدید تشکر و دعای خیر داریم.
در خاتمه از مولایمان و سرورمان عاجزانه تقاضا داریم که در سال‌های آینده نیز ما را با خطابه‌های انسان‌ساز و پر از هدایت و نجات خود به ما سعادت ببخشند. شکر و سپاس پروردگار کریم را برای نعمت‌هایش.