بسم الله الرّحمن الرّحیم
دعای سی و پنجم صحیفه سجادیه
دعای آن حضرت در خشنودی به قضا و قدر الهی
ستایش خدای را که به مقدراتش راضی و خشنودم و گواهی می‌دهم که خدا روزی بندگانش را به آئین عدل و مقتضای حکمت تقسیم نموده، و بر همه‌ی مخلوقاتش راه تفضل و احسان پیش گرفته.
بار الها بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا به سبب آنچه به مردم عطا کردی مورد امتحان و مفتون و مبتلا مساز و ایشان را دچار فتنه و امتحان به سبب آنچه از من بازداشتی مکن تا بر بندگانت حسد نورزم و آنچه را برایم مقدّر نمودی ناچیز و اندک نشمارم.
بار الها بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا به قضای خود دل‌خوش ساز و سینه‌ام را به موارد حکم خود (و تحمل آنچه را برایم مقدر کردی) گشاده ساز و اطمینانی به من بخش که به‌وسیله‌ی آن اقرار کنم که قضای تو جز به آنچه خیر و سعادت خلق است جاری نخواهد گشت و شکرم را بر آنچه از من بازداشته‌ای فزون‌تر از شکرم بر آنچه به من بخشیده‌ای قرار ده و مرا از آن نگهدار که تهی‌دستی و فقر را ذلت و خواری و غنا و توانگری را شرافت و فضیلت دانم چه آنکه بزرگوار آنست که طاعت تو او را بزرگ کرده و عزیز کسی است که بندگی تو عزتش داده، پس بر محمد و آل محمد درود فرست و ما را از ثروتی فناناپذیر برخوردار کن و به عزتی بی‌زوال تأیید فرما و در ملک جاودانه‌ات (عالم بقاء) آزادی کامل و نعمت وافر عطا فرما، همانا تویی یگانه و یکتا و غنیّ بالذات و بی‌همتا، تو آن کسی که فرزندی نداری و فرزند کسی نیستی و برای او هرگز شبیه و مانندی نیست.