بسم الله الرّحمن الرّحیم
دعای دوازدهم صحیفه سجادیه
دعای آن حضرت در اعتراف به گناه و طلب توبه
ای خدا، مرا از درخواست به درگاهت سه چیز منع می‌کند، ولی یک چیز مرا بر درخواست از حضرتت وا می‌دارد، آنچه که مرا باز می‌دارد: یکی فرمانی است که داده‌ای و من در انجام آن کوتاهی ورزیدم و دیگری منعی که از گناهان فرموده‌ای و من در انجام آن شتافتم و دیگر آنکه نعمتی است که بر من ارزانی داشته‌ای و در سپاس کوتاهی نموده‌ام، اما آنچه که مرا بر درخواست وا می‌دارد تفضل توست نسبت به هرکس که رو به درگاه تو آرد و با حُسن ظن به کرمت و امیدواری به درگاه رحمتت وارد می‌شود، چون‌که تمام احسان‌های حضرتت تفضل‌اند و تمام نعمت‌هایت رایگان، اینک من این بنده‌ام ای خدای من که به درگاه عزتت ایستاده‌ام به حال تذلل و تسلیم درحالی‌که از خود شرمگینم، از حضرتت درخواست می‌کنم با حال عجز و فقر و سختی، و مقر و معترفم که هنگام احسانت من مطیع و تسلیم فرمانت نشده‌ام مگر آنکه به کلی از عصیان و نافرمانی‌ات دوری گزینم و در همه‌ی احوال از تشکر و سپاسگزاری حضرتت غفلت نورزم.
بار الها، آیا اقرار من به زشتی کردارم سودی به حالم خواهد داشت؟ آیا اعتراف به بدی رفتارم مرا رهایی خواهد بخشید؟ یا اینکه در این حال، باز خشم و غضبت شامل حالم شده، یا به هنگام دعا به درگاهت ناخشنودی‌ات دامن‌گیرم گشته؟ پاک و منزهی پروردگارا من هرگز از تو نومید نمی‌شوم، درحالی‌که درب‌های توبه را برویم گشودی، بلکه سخن بنده‌ی ذلیلی را بر زبانم می‌رانم که به خود ستم روا داشته و حرمت مقام پروردگارش را نادیده گرفته و به مولای خود اهانت کرده آنکه گناهانش بسیار زیاد شده و روزهای عمرش منقضی گشته و تلف شده، حال که می‌بیند زمانِ کوشش و جدیت سر رسیده و مدت عمر پایان رسیده و یقین کرده که گریزی از تو نیست و راه فراری از قدرتت ندارد، بساط عجز و لابه گسترده و خالصانه به درگاهت توبه نموده، با دلی پاک و بی‌آلایش به تو روی آورده و با لحنی آرام و آهنگی دردناک تو را می‌خواند، درحالی‌که سر به زیر افکنده و به نشانه‌ی خضوع خم شده و زانوانش از هیبت کبریایی‌ات لرزان است و چهره‌اش غرق در اشک می‌باشد، با تو چنین نیایش می‌کند، ای از هر مهربانی مهربان‌تر و ای مهربان‌ترین کسی که توقع لطف و رحمتش را دارند و ای عطوف‌ترین کسی که استغفار کنندگان گرد او بچرخند و ای کسی که عفوش همواره بر قهرش افزونی گیرد و خشنودی‌اش فراوان‌تر از غضبش باشد.
ای کسی که خویشتن را به بندگان با جلوه‌ی بخشش شناسانده و همواره بندگان را به قبول انابت دلگرم فرموده، ای کسی که بندگان تباه را به‌وسیله‌ی توبه به صلاح سوق داده و کار اندک آنان را پذیرفته و ای کسی که طاعت اندکشان را پاداش فراوان می‌دهد و ای کسی که اجابت دعا را تضمین نموده و ای کسی که از راه لطف و تفضل به آنان وعده‌ی پاداش نیک داده، من معصیت‌کارترین همه‌ی معصیت‌کارانی نیستم که آنان را بخشیدی و پست‌ترین شرمساران درگاهت نیستم که عذرشان را پذیرفتی، من از دیگران بیشتر ظلم نکرده‌ام حال آنکه توبه‌ی آنان را قبول فرمودی، بر آنچه گذشته پشیمانم و توبه می‌کنم و از کوله‌بار گناهانم بیمناکم و از ورطه‌ی عصیان‌ها که در آن افتاده‌ام سخت شرمنده‌ام ولی آگاهم که گناه بزرگ بخشیدن بر تو دشوار نیست و کردار ناستوده‌ی ما را نادیده انگاشتن، ذات اقدس تو را گران نیاید و تحمل جنایت‌های هولناک از نیروی لایزالت بیرون نیست و محبوب‌ترین بندگانت به تو کسی است که از استکبار و طغیان دوری جسته و اصرار بر ارتکاب گناه نداشته باشد و لب به استغفار بگشاید، من اکنون در پیشگاهت از تکبر دوری می‌جویم و از اصرار بر گناه به خودت پناه می‌برم و از تقصیری که روا داشته‌ام طلب آمرزش کرده و نسبت به آنچه به انجام آن عاجز و ناتوانم از تو قوت و نصرت و یاری می‌طلبم.
خداوندا بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا بر انجام طاعاتت (آنچه را بر من فرض و واجب کرده‌ای) توفیق فرما و از آن گناهانی که از تو مستوجب عقوبتم مرا معاف ساز و از آنچه اهل عصیان می‌ترسند مرا پناه ده که همانا عفو و بخشش تو بی‌حساب است و هر گناه‌کاری به آمرزش و مغفرت امیدوار است، تو به گذشت از مجرمان معروفی و به چشم پوشی شناخته شده‌ای و جز تو از هیچ کس حاجت نخواهم و جز تو کسی را بخشنده‌ی گناهم نشناسم و تنها از خشم تو بر نفس خویش می‌ترسم که همانا تو اهل تقوی و اهل مغفرتی (و شایسته‌ی آمرزشی).
ای خدا بر محمد و آل محمد درود فرست و حاجتم برآور و درخواستم را بپذیر و گناهانم را بیامرز و از بیم خویشتنم مرا برهان که تو بر همه چیز توانایی و هر چیز بر تو آسان است «آمین یا رب العالمین».