بسم الله الرّحمن الرّحیم

خطبه‌ی روز اربعین

۳۰ آبان ۹۵

۩الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلَا اَنْ هَدَانَا اللهُ.۩ (سوره‌ی مبارکه اعراف آیه‌ی کریمه‌ی 43). ستایش خدای را که ما را بر این مقام راهنمایی کرد که اگر هدایت و لطف الهی نبود ما به خود، به این مقام راه نمی‌یافتیم.
شکر و سپاس پروردگار کریم و حکیم و رحیم را سزاست که روزی بی‌حساب در این کوی عشق به ما عطا فرمود که بر گنجینه‌ها و اسرار نهفته در زمان دست یابیم و نعمت‌هایی که هر پیام و حرفش زنده کننده‌ی جان مرده است؛ جان‌هایی که عقل، تفکر و اندیشه را چلچراغ راه خود قرار دادند تا از ظلمتِ جهل رهایی یافته و در روشنایی دانایی به باطل‌های زمانه و وجود خود آگاه شده و با عشق و اشتیاق، حق را در همه‌ی زمینه‌ها برگزیده و در راه برقراری‌اش با همه‌ی داشته‌های خود قیام کنیم. چه زیباست این فرموده‌ی سرور عالمیان حضرت زهرای مرضیه (س) که فرمودند: برکات پروردگار در لحظاتی است که جان انسان به سخن درمی‌آید؛ زبانش در کام می‌چرخد: یا رب، اکنون به بارگاهی آمده‌ام که جز احسانت درکی ندارم. به هر سو می‌نگرم به‌واسطه‌ی وعده‌های شیرینت مورد نوازش قرار می‌گیرم. نوازشی که بوی محبتی خاص را در جانم شعله‌ور می‌سازد. اینک جز تو پروردگارم دادرسی ندارم پس یاریم فرما تا اسراری را بگشایم که عمری را با آن گذرانده‌ام.
بله مصداق این فرموده احوال ماست زیرا درک می‌کنیم که احسانی بسیار بزرگ همراه با نوازش و محبتی خاص شامل حال ما گردیده ولی توانایی گشودن اسرار ده شب‌های محرم را نداریم. باید که از خداوند رحمان و مولا و سرورمان منجی عالم بشریت امام عصر و زمان اباصالح المهدی (عج) یاری بطلبیم؛ پس فرصتی است اربعین سالار شهیدان که با جدیت و تمرکز و تفکر، خطابه‌ها را بازنگری کنیم تا راه و رسم عشاق را در عشق‌بازی خالص و بی‌ریایشان بیاموزیم چون عشق در هر مقامی که باشد جایگاه با شکوهی را به خود اختصاص می‌دهد خواه در جایگاه برگزیدگان الهی باشد و یا بنده‌ای که نامی از او منتشر نمی‌شود؛ می‌آید، پروردگارش را می‌ستاید و بازمی‌گردد؛ صاحبان زمان آنان را می‌شناسند گاه نامشان را آشکار می‌کنند و گاه اجازه می‌دهند تا زمان نامشان را آشکار کند پس بسیاری از نشانه‌ها گویای لطف خالق یکتاست که برکاتش پایان نمی‌پذیرد. بله، این وعده‌ی سرور عالمیان در این زمان چه زیبا تحقق یافته که با خطابه‌های ده شب‌های محرم نه‌تنها سروده‌های عاشقانه‌ی اباعبدالله (ع) آشکار شده بلکه عشق و ارادت نزدیکان و یارانشان که زمان حفظ فرموده بود هم فاش شد. پس شکر پروردگار کریم را که بر ما منت نهاد جزءِ اولین کسانی باشیم که بر این زمزمه‌ها آگاهی پیدا کردیم پس قدر بدانیم و با عمل خود ثابت کنیم که جزءِ امتی نیستیم که امام حسین (ع) برای جدشان رسول خاتم حضرت محمد (ص) توصیف فرمودند که: آیندگان داستان‌های زیادی از این سفرنامه در کتاب‌هایشان می‌نگارند، بر قهرمانان داستان لباس‌هایی از عجز و ناله می‌پوشانند داستانی که در آن قهرمانان مرده‌اند و زنان و کودکان اسیر شده‌اند افسوس هرگز این سفر عظیم به سوی حق حرکتی را در زمان‌ها به همراه ندارد تا عقل‌ها در آن اندیشه کنند.
بله هدف و منظور اباعبدالله (ع) از این قیام عاشورایی زنده کردن حق‌جویی و حق‌مداری در وجود امت مسلمان در طی تاریخ بوده همان‌گونه‌ای که پیش‌بینی فرمودند، افسوس هرگز این حرکت عظیم به ‌سوی حق حرکتی را در زمان‌ها به همراه نداشته و ندارد چون شیطان، نفس‌ها را چنان آراسته که عقل‌ها و اندیشه‌ها از کار افتاده در نتیجه کمتر کسی راغب است که واقعیت را شنیده و آن را الگو قرار دهد؛ ولی ای مهمانان خانه‌ی مقدس امام عصر (عج) همان‌طوری که در ادامه خواهیم شنید اباعبدالله (ع) گوش‌های ما را خطاب قرار داده و محبت را بر ما تمام کرده و فرمودند: اینک گوش‌هایی ندای مرا می‌شنود ولی بار سفر نمی‌بندد یعنی از باطل‌های وجود و جامعه هجرتی به‌سوی حق انجام نمی‌دهد و با وجود این اوصاف منتظر دولت حق است بدون توشه‌ی راه؛ شما ای رسول خدا بارها درباره‌ی این امت فرموده بودید که آن‌ها کسانی هستند که پیکی برایشان اعزام نمی‌شود گوش‌هایشان پیک آنان‌اند پس می‌شنوند، یا بار سفر را برای این دعوت می‌بندند یعنی با تمام وجود به سوی حق هجرت می‌کنند یا در خانه‌هایشان می‌مانند ولی من بار سفرم را به دستان پر مهر و ملکوتی جانشینم، عصاره‌ی نبوت و امامت حضرت مهدی (عج) می‌سپارم و می‌گویم: ای جان زنده‌ی عالم، تو را در بزرگی دولتت می‌ستایم.
پس بیایید در این اربعین سالار شهیدان اباعبدالله الحسین (ع) عمل‌هایمان را در این سال‌ها با شنیدن خطابه‌های حیات‌بخش و انسان‌ساز مورد بررسی قرار دهیم که آیا ما آن‌گونه که مورد قبول پروردگار کریم و امام عصرمان است قدر نعمت را دانسته و خود را ساخته‌ایم یا کفران نعمت کرده و به فراموش سپرده‌ایم، از خداوند طلب مغفرت کنیم: ای پروردگار، ما به خود ستم کردیم و اگر ما را نیامرزی و بر ما رحمت نیاوری از زیان دیدگان خواهیم بود.
اینک در این روز بزرگ و همه‌ی روزهای عمرمان همواره مولا و سرورمان امام عصر و ولی‌نعمتمان را به مدد می‌خوانیم تا در این راه ما را یاری فرمایند و برای شروع فریاد می‌زنیم:

اللهم عجل لولیک الفرج

دانلود خطبه